Μπουνάτσα τώρα...Καπετάν Γιώργη!

Ήσουν αετός

κι εγώ ήμουν το αετόπουλο,

ο καρπός κάτω απ΄ του δέντρου τη σκιά σου.

Ό,τι είμαι και δεν είμαι, σε σένα το όφειλα

σε αυτά που μου δώσε η απέραντη αγκαλιά σου.

Έτσι  απρόσμενα το δέντρο ξεριζώθηκε

μια για πάντα πέταξε ο αετός

ακολουθώντας του ουρανού το κάλεσμα

και από τότε το σκιερό του πέταγμα

με άφησε μονάχο μου στο φως!

Κι ένιωσα τη ζωή στα δυο να κόβεται

απ’ του θανάτου σου την πένθιμη αιχμή

σ’ αυτήν που εγώ σε είχα πλάι μου

κι εκείνη τώρα πια που έχεις χαθεί.

Τώρα το μόνο που μου απόμεινε

μια ψευδαίσθηση, πως ίσως μπορέσω

έστω και λίγο να σου μοιάσω…

Και μια φωτογραφία στο σαλόνι μου

σαν έρχονται τα δύσκολα να σε κοιτάζω.

Μήπως και πάλι βρω το αποκούμπι μου

και το κουράγιο για να συνεχίσω

σαν τότε που όλα τα προβλήματα

δεν μ’ άφηνες μονάχος να τα λύσω!

Κι ύστερα πάλι, έρχονται στη μνήμη μου

τα λόγια που στο μνήμα σου είχα γράψει.

Για την άλλη, τη μεγάλη αγάπη σου

κάθε περαστικός να τη θαυμάσει:

«Η θάλασσα ήταν όλη σου η ζωή

με τις φουρτούνες της

στο αρμυρισμένο σου κορμί…

Μπουνάτσα τώρα… Καπεταν Γιώργη!»

Για σένα οι φουρτούνες βλέπεις πέρασαν

τώρα εγώ πρέπει να πάρω το τιμόνι…

Κι αυτά που μου είχες μάθει δεν τα ξέχασα

να ξέρεις πως ο γιος σου μεγαλώνει!

12-10-2004