11 Αυγούστου 2011

Βροχή

















Κίτρινη πόλη, με φώτα πολλά
άγευστη η νύχτα-δίχως χαρά
σε γνώριμους δρόμους παρέα ζητάω
τα χρόνια που έχασα-για 'κείνα πονάω.

Σάββατο βράδυ-αρχίζει η βροχή
και η τελευταία ελπίδα έχει πλέον χαθεί
μηδενισμός-"ναι! Αυτή είναι η λέξη"
και η απόγνωση πάλι μ' έχει επιλέξει.

Σ' ένα λαβύρινθο σκέψεων-χαμένος γυρνώ
στα λάθη μου βρίσκω τον γλυκό τιμωρό
δικιά μου η ζωή κι ό,τι θέλω τη κάνω
με αυτά που αγάπησα κι εγώ θα πεθάνω.

Κάθε βήμα που κάνω μοιάζει με αρχή
μα τα ίχνη που αφήνω τα σβήνει η βροχή
όπως γίνεται πάντα, απ' το μηδέν ξεκινάω
κι ό,τι άφησα πίσω μου, δεν δείχνει που πάω!

Στο σκοτάδι μιας νύχτας κι εγώ θα χαθώ
κι η μέρα που θα 'ρθει, δεν θα με βρει εδώ
γιατί έχει πάψει η ζωή μου να θέλει
κι από παντού με κτυπούν της ανίας τα βέλη.

Σταμάτησε τώρα να πέφτει η βροχή
τα βήματα μου, μια σκιά ακολουθεί
ίσως να φταίει του δρόμου το φως...
"Μπα! Μπορεί και να είναι ο παλιός μου εαυτός."

Παράξενη η πόλη, αφιλόξενη πια
μια άδεια καρδιά-ποιος τη ρωτά!
Κανείς δεν νοιάζεται-αν ζει ή αν πεθαίνει
κι αν τα βράδια, μόνη της μένει...

4 σχόλια:

  1. ....


    φιλια που νοιαζονται..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σου αρέσει ο καινούργιος μου "τάφος";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "φιλιά που νοιάζονται..."

    Θα αλλάξω τους δυο τελευταίους στίχους με αφορμή την ανάρτηση σου αυτή αγαπημένη...και θα πω:

    "Ούτε η ίδια νοιάζεται-αν ζει ή αν πεθαίνει
    και αν τα βράδια, μόνη της μένει..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. για μια άδεια, ναι
    για μια μόνη, όχι

    ΑπάντησηΔιαγραφή