Αποκαθήλωση

Ελπίζω μια μέρα πως θα χαμογελάσω κι εγώ...

Θα απαλλαγώ από τη καθοδήγηση της μεμψίμοιρης εικόνας μου

και θα δεχθώ τη μικροπρέπεια της ύπαρξης μου.

Οι ενοχές μου θα πάψουν να με κοιτούν μετά βδελυγμίας

και θα κατανοήσουν την ελαφρότητα της άκαρπης ζωής μου.

Οι ουτοπικές κοσμοκρατορικές μου τάσεις θα αποκαθηλωθούν

και από τους αμείλικτους και άμεπτους τοίχους της συνείδησης μου

θα βρεθούν στα συρτάρια των περιττών και άχρηστων, τώρα αντικειμένων μου

μαζί με την αγωνιστικότητα μίας καρδιάς που από καιρό ψυχορραγεί.

Καμιά φορά ο ρεαλισμός ανέχεται τη φαντασίωση

μόνο και μόνο για να σπιλώνει συνειδήσεις!

Requiem for a dream

Αναδυομένη

Ονειρεμένη θάλασσα, ευτυχισμένο κύμα

εσύ που πρώτο άγγιξες το θεσπέσιο κορμί

της Αφροδίτης που έλουζε τα όμορφα μαλλιά της

που σαν ηλιαχτίδες άπλωνε του αέρα η πνοή.

Τραγουδισμένο άσμα η πρωτόγνωρη ομορφιά της

από αγγέλους που έπαιζαν με λύρα μουσική

σαν το νερό το γάργαρο που τρέχει στο ποτάμι

κι ότι νεκρό ανασπάζεται το φέρνει στη ζωή.

Κι αυτή με βήμα αγέρωχο, μα με περίσσεια χάρη

αναδυόμενη θεά του σκοτεινού βυθού

κι εσύ να αναρωτιέσαι, "πως το απέραντο σκοτάδι

είναι η γενέτειρα-του τόσο ανέγγιχτου και τόσο φωτεινού;"

Κι όλη η πλάση γύρω της, έκθαμβη τη κοιτάζει

με δέος υποκλίνεται στην όμορφη θεά

σαν κάτι που όμοιο του ποτέ δεν θα υπάρξει

την άκρατη τελειότητα της φύσης μαρτυρά.

Αντίσταση

Μη τρεκλίζεις σαν το ποδάρι της σπασμένης καρέκλας

που θέλει επιδιόρθωση.

Μη σπαράζεις σαν τη χαροκαμένη μάνα

που έχασε το παιδί της.

Μη διστάσεις να δώσεις τον όρκο σου

στη μέρα που έρχεται.

Ύψωσε ψηλά τις αντένες σου,

να δεχτείς τα σήματα της δικής σου ύπαρξης.

Μη φωνάζεις-μέρα μεσημέρι-στην πολυσύχναστη λεωφόρο,

ο θόρυβος των αυτοκινήτων τη φωνή σου θα πνίξει.

Άσε τη νύχτα να σου πει τα μυστικά της,

μίλησε μαζί της...

Κι ύστερα σιώπα-σε όλα αυτά που εκβιάζουν τη συγνώμη σου.

Και συλλογίσου:

"Τα δέντρα κι αν τα φυσάει ο άνεμος,

λυγίζουν, δεν σπάνε!

Τα βράχια σε ανταριασμένη θάλασσα

το κύμα νικάνε!"

Νύχτες απόρριψης

Της απόρριψης τα δάκρια κυλούν

στον καθρέφτη απ' όπου φαίνεται η ψυχή σου

και στους μαύρους κύκλους των ματιών

τα ξενύχτια αποκαλύπτεις της ζωής σου.

Στους ανέμους που σου πήραν τα μυαλά

στα κομμάτια, απ' τη καρδιά σου που έχει σπάσει

θα μετράς τα αναπλήρωτα κενά

και ερήμην σου αυτή θα σε δικάζει.

Τι κι αν όλα αυτά που γίνανε, είναι χθες

ποιος μπορεί σε μια βραδιά να τα ξεχάσει

μόλις κλείνεις τις άκρες των ματιών

στα όνειρα σου η καρδιά θα τα φωνάζει.

Πάνω στης νύχτας το σχοινί θα ακροβατείς

κι ο ιδρώτας, σε κάθε μέρος θα κυλάει του κορμιού σου

με τις σκιές του παρελθόντος θα μιλάς

κουρνιασμένος, σε μια γωνιά του κρεβατιού σου.

Στου ονείρου το όνειρο θα ζεις κάθε βραδιά

προσπαθώντας να αποφύγεις την αλήθεια

μα αυτή, απ' του ονείρου τη χαρά θα αποδρά

και σαν μαχαίρι θα καρφώνεται στα στήθια.

Νύχτες απόρριψης στου αδυνάτου τη φωλιά

μοιάζεις πουλί, που το έχουν πιάσει απ' τη μύτη

που του 'χουν κόψει, για να μη πετάει, τα φτερά

κι αυτό κτυπιέται πάνω στους τοίχους, στο άδειο σπίτι.

Σαν μια ταινία απ' το μυαλό σου θα περνά

όλη η προηγούμενη ζωή σου

με τις σκηνές που αγαπήθηκαν πολύ

και τους υπότιτλους που απέρριψε η ψυχή σου.

Κι όταν θα φτάνει επιτέλους το πρωί

προσωρινά ο εφιάλτης θα τελειώνει

της κάθε ημέρας η αβάσταχτη ζωή

της νύχτας τη ζωή θα μεγαλώνει.

Ή θεός ή νεκρός

Ή θεός ή νεκρός

αποφάσισε-"τι θέλεις να είσαι;"

Αναπόφευκτος-διαρκής πειρασμός

να επιλέγεις "αυτό που δεν είσαι!"

Κι η αλήθεια πεζή-παγερή

χωρίς αισθήματα, που σε πιάνει απ' το χέρι

να σε πάει σ' άλλη γη-ξενική

κι ο θεός που λατρεύεις-νεκρό περιστέρι.

Μια στιγμή μαγική

λαχταράει η καρδιά σου να ζήσει

μα η ζωή σου κενή

προσπαθεί-ξανά τους νεκρούς να αναστήσει.

Με αυτούς που απαιτούν

μα ύστερα στη σιωπή τους ενδίδουν

και με αυτούς που αρκούνται

τα όνειρα τους με ενοχές να τα ντύνουν.

Ή θεός ή νεκρός

τίποτε άλλο πια δεν μας μένει

το σκοτάδι στο φως

μια χαραμάδα ας αφήσει ανοιγμένη.

Κι ύστερα τους παλμούς

της νεκρής σου καρδιάς αφουγκράσου

κι ό,τι σου δίνει ζωή

με τους άλλους νεκρούς θεούς-αυτό μοιράσου!

Ή θεός ή νεκρός

το δίλημμα πάντα θα υπάρχει

θα είναι εκεί-ο πιο πιστός σου, φίλος κι εχθρός

τη ζωή σου όμηρο θα 'χει...

Επιστροφή

Θάλασσα...

Στο απέραντο μπλε χρώμα, σιγότρωγε

με την αλμύρα σου, το επιφανειακό-ακαλαίσθητο

περιτύλιγμα, της πλάνης ζωής μας-το δώρο

ωσάν το βράχο τρώγεις στο γιαλό.

Ήλιε...

Κάψε, με των ακτίνων σου την ένταση-τη σάρκα

της άψυχης φιγούρας των πολλών...

Τα αποκαΐδια σαν θα πεταχτούν

ίσως πάλι ζωή να δώσουν!

Μετά τη βροχή το "ουράνιο τόξο"

μετά το κατακλυσμό η "νηνεμία".

Και αεράκι σαν περάσει από 'δω, ίσως κάτι να φέρει

τη μυρωδιά της άνοιξης των λουλουδιών

ή τη μυρωδιά απ' τη νοτισμένη στάχτη.

Πρέπει να πλησιάζει η στιγμή της αναγέννησης

και μ' ένα βαθυκάθισμα όλο δύναμη

από το βάραθρο να τιναχτείς ψηλά,

τόσο ψηλά όσο ποτέ δεν έφτασες!

Η φύση έχει τη δύναμη να την αντλήσεις

μαζί με τα ρόδα του Μαγιού

και το κελάηδισμα των αηδονιών, να σ' αφυπνίσει,

φτάνει να μπορείς να τα νιώσεις

φτάνει να μπορείς να τα μυρίσεις

φτάνει μέσα από τις στάχτες σου να τα βρεις

από τις στάχτες σου να "ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙΣ"!

Στα φώτα της πόλης (οι μάσκες)

Τα φώτα της πόλης απέναντι λάμπουν

και η λάμψη τους προδίδει σημεία ζωής

η παραλία-με ανθρώπους γεμίζει

που την βόλτα τους κάνουν,

σκηνή σε φιλμάκι της μίας στιγμής.

Στα μπαράκια, το ποτό τους χαρούμενοι πίνουν

τα κορμιά τους λικνίζουν στης μουσικής τους ρυθμούς,

έρωτα κάνουν και μετά το ξεχνάνε,

το σκοτάδι κι η νύχτα δεν έχουν φραγμούς!

Η μέρα τους πέρασε κι αυτοί καθώς πρέπει

τώρα η νύχτα αποκαλύπτει εαυτούς

κανείς τους δεν τόλμησε στο σκοτάδι να βλέπει

και όσοι το έκαναν τους είπαν τυφλούς.

Οι ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν να είναι

μια βόλτα στο προαύλιο της φυλακής

καθώς οι πόρτες πίσω τους ερμητικά θα κλείσουν

θα έχει τελειώσει η στιγμή της γιορτής.

Οι ίδιοι, σε λίγο στα σπίτια τους μέσα

θα βρουν καταφύγιο, τρομαγμένα θεριά

τη νύχτα που φεύγει θα βλαστημήσουν

μα τα ίδια θα κάνουν και την άλλη βραδιά.

Τα φώτα της πόλης σε λίγο θα σβήσουν

ο ήλιος θα φέρει της μέρας το φως,

τίποτα απ' αυτόν, δεν θα μπορούν να κρύψουν

θα τους προδίδει το άπλετο φως!

Μέχρι να πέσει βαθύ το σκοτάδι

τα φώτα ν' ανάψουν, να αρχίσει η γιορτή

τις μάσκες να βάλουν κι αυτό το βράδυ

και πάλι αυτές να πέσουν το άλλο πρωί.

Προσδοκίες

Ταξίδεψε με στων ονείρων τα νησιά

όπως τα κύματα που σπρώχνουν το ένα το άλλο

που ξεψυχούν χαϊδεύοντας την αμμουδιά

δίνοντας τέλος στο ταξίδι της ζωής τους, το μεγάλο.

Ανέβασε με στις πιο ψηλές βουνοκορφές

ό,τι ακραίων συναισθημάτων αυτές εκφράζουν

και της ζωής οι αλλοπρόσαλλες σκιές

σαν από αητού το βλέμμα να φαντάζουν.

Τραγούδησε μου ένα τραγούδι της χαράς

όπου ο ρυθμός του τη καρδιά να ξεσηκώνει

σαν μια επανάσταση για αυτά που καρτεράς

όπως η φλόγα απ' τη φωτιά που δυναμώνει.

Γίνε βροχή και πότισε μου τη ψυχή

που διψασμένη μοιάζει με σκασμένο χώμα

γιατί είναι άνομβρη και η ελπίδα της δεν ζει

κι ό,τι λαχτάρησε δεν το 'χει βρει ακόμα.

Γίνε κυκλάμινο, λουλούδι ευωδιαστό

κι ύστερα γίνε το πιο πολύτιμο πετράδι

και της ζωής τον κακοτράχαλο γκρεμό

μεταμόρφωσε τον, σε καταπράσινο λιβάδι.

Είναι κάτι νύχτες

Είναι κάτι νύχτες που ο χρόνος σταματάει

ξυπνάει ο άλλος σου εαυτός, στα μάτια σε κοιτάει

ορθώνεται μπροστά σου και σε περιγελάει

κάθε καλή διάθεση εκείνος τη χαλάει.

Οι αναφορές του επίμονα τις μνήμες ξεδιπλώνουν

κι απάνω στο κρεβάτι σου, την πραμάτεια τους απλώνουν.

Από τη μια οι αγάπες σου να στέκουν ματωμένες

κι από την άλλη οι ανάγκες σου σαν νύμφες ξεχασμένες.

Είναι κάτι νύχτες που η συνείδηση σου

σου ψιθυρίζει δειλά στ' αυτί:"Αυτή είναι η ζωή σου;"

Και τότε εσύ τρελαίνεσαι και το μυαλό σου χάνεις

κι ορκίζεσαι συμβιβασμούς ποτέ ξανά μη κάνεις.

Νιώθεις το ταβάνι στα στήθια σου να πέφτει

και από τη ζωή σου, να φεύγεις σαν τον κλέφτη.

Σαν ο συναγερμός μέσα σου θα κτυπήσει

θα αισθανθείς τον πανικό, να φύγεις θα σ' αφήσει.

Για μια αλλιώτικη ζωή, να γνωρίσεις άλλα μέρη

ποτέ καράβι μη βρεθεί πίσω για να σε φέρει.

Είναι κάτι νύχτες που βγαίνουν τα εσώψυχα σου

και με ενοχές γεμίζουνε την άδεια κάμαρα σου...

Η αλήθεια μένει μόνη και σε ξεγυμνώνει

κι ύστερα με απαξίωση σου απλώνει το σεντόνι.

Παράδοση ψυχής

Ένα πακέτο από τσιγάρα στο τραπέζι

παραδίπλα-το σταχτοδοχείο,

με αποτσίγαρα γεμάτο-αναμνήσεων στιγμές.

Όπου φωτίζει-από κερί αναμμένο

το ραδιόφωνο να παίζει τραγούδια στο χθες

να σφυρίζει καθώς φεύγει της ζωής το τραίνο

κι εγώ να έχω διαπράξει ένα έγκλημα-"ιδιαζόντως ειδεχθές"

από αυτά που σε δικάζουν της ψυχής οι δικαστές.

Ό,τι αγάπησα, ό,τι λάτρεψα έχει πεθάνει

ό,τι όμορφο έζησα κι αισθάνθηκα έχει χαθεί

γι' αυτό το έγκλημα που έχω κάνει

έχει σαν τίμημα την θανατική μου ποινή.

Τώρα μόνος στο δωμάτιο, καπνίζω

καθώς βλέπω τη φλόγα του κεριού

το βιβλίο της ζωής μου, ξεφυλλίζω

κι αισθάνομαι την παρουσία του κενού.

Του κενού-που στη ζωή μου έχει αφήσει

η αλόγιστη σπατάλη της καρδιάς

η ανάγκη να αγαπάει και να μισήσει

ό,τι άγγιξε το χέρι της φωτιάς.

Μιας φωτιάς-που μες στα στήθια σιγοσβήνει

καθώς καίει τ' απομεινάρια μιας ζωής...

Που αν φουντώσει;

Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει.

Κι αν σβήσει;

Θα είναι παράδοση ψυχής.

Πάλι χάνεσαι

Σε φοβίζουν οι λέξεις που στεγνώνουν το στόμα

η αχνή σου ανάσα καθώς νοτίζει στιγμές

οι παγερά αδιάφοροι πολυσύχναστοι δρόμοι

οι αμφισβητούμενες έννοιες που σε γεμίζουν σκιές.

Σε πληγώνουν οι κήποι με μαραμένα λουλούδια

η αναπάντεχη έξω του κόσμου η ερημιά

τα παλιά σαν ακούγονται λησμονημένα τραγούδια

και ο οίκτος των άλλων στη δική σου χαρά.

Σε τρομάζουν οι μνήμες που χαρακώνουν το βλέμμα

στις θαμπές τους εικόνες που απ' το μυαλό σου περνούν

των νεανικών σου ονείρων το αποχαιρετιστήριο νεύμα

οι εποχές που αλλάζουν και τη φθορά μαρτυρούν.

Πάλι χάνεσαι στα δύσβατα μοναχικά μονοπάτια

στις αλήθειες που κρύβουν όσο ψέμα εσύ θες

των κενών αισθημάτων σου τα αδυσώπητα μάτια

τον επιθανάτιο ρόγχο σου, θες δε θες, θ' αναπνέες.

Ιερή συνωμοσία

Ιερή συνωμοσία, έχει συνάψει η καρδιά

το χαρτί συνυπογράψανε της αγάπης τα παιδιά

όλα αυτά που τη πονάνε κάθε ώρα και στιγμή

καθώς και εκείνα που θα έρθουν και δεν θα 'ναι αυτή εκεί.

Μοιάζει δίκοπο μαχαίρι η ελπίδα που ζητάς

και τα χρόνια που θα έρθουν, θα 'ναι δύσκολα για μας

το χαρτί πριν υπογράψεις, πρέπει πρώτα να σκεφτείς

το τίμημα που θα πληρώσεις, αν τυχόν και δεν τη βρεις.

Κι αφουγκράστηκα τους κτύπους, ένιωσα τον πανικό

είμαστε όλοι συνωμότες σ' έναν θάνατο αργό

κι ο χειρότερος απ' όλους και σε σένα πιο γνωστός

που ενώ ξέρει-δεν μιλάει-είναι ο ίδιος σου ο εαυτός!

Σαν ο αέρας που αναπνέεις γίνεται εξαναγκασμός

τότε δράσει αναλαμβάνει της καρδιάς σου ο καημός

μοναδική σου σωτηρία όλα αυτά που αγάπησες

κι από μέσα σου να φύγουν ποτέ σου δεν τα άφησες.

Ιερή συνωμοσία θα συνάψει η καρδιά

το χαρτί θα υπογράψεις δίχως δεύτερη ματιά

για όλα αυτά που σε τρομάζουν, και γι αυτά που λαχταράς

τα ταξίδια της ζωής σου, που δεν τόλμησες να πας.

Ο αθάνατος θάνατος

Με δοξάζουν οι άνθρωποι της προβολής

κάποιοι απίστευτα ηλίθιοι, ξερόλες της ζωής

επιζητούν λίγη απ' τη δόξα μου να πάρουν

και υποκρίνονται πως τάχα εμένανε γουστάρουν.

Γράφουνε στίχους, ανόητους, χαζούς

μιλούν για θάνατο, με όλους τους συμβολισμούς

ωραίες λέξεις σε βαρύγδουπες εκφράσεις

μα τους προδίδουν της ζωής τους οι αντιφάσεις.

Είναι ένας τρόπος να ξορκίσουν το κακό

πιστεύουν οι άμοιροι, πως αυτούς θα λυπηθώ

μα όταν στο διάβα μου τύχει και συναντήσω

θα εκλιπαρούν λίγη ζωή να τους χαρίσω.

Θα είναι οι ίδιοι, που παίρνουν ζωή απ' το θάνατο τους

και βαυκαλίζονται πως μ' έχουν στο πλευρό τους

μα είμαι το φόβητρο γι' αυτούς και το γνωρίζουν

κι ας λένε πως μόνο σ' εμένανε ελπίζουν.

Γιατί είμαι ο αθάνατος θάνατος εγώ

κι αυτό, μόνο σε εκείνους το χρωστώ

αφού θα υπάρχω, όσο θα υπάρχει η ζωή τους

και θα αρχίζω, μόλις τελειώνει η δική τους.

Τζίμης Πανούσης-Είμαι γυφτάκι

Ό,τι γράφω

" Ό,τι γράφω είναι εδώ

ό,τι πετάει φεύγει..."

Οι σκέψεις, της στιγμής τα συναισθήματα.

Μένουν τα γερασμένα κορμιά, τα άδεια σώματα

σαν εγκαταλειπόμενα σπίτια, να αποτυπώνεται ο χρόνος.

Στο παραμύθι της ζωής ξεχνάς πως έχεις τέλος,

τι κι αν όλα γύρω σου μαρτυρούν το αντίθετο!

Εσύ μεροληπτείς έναντι του θανάτου.

Οι σκέψεις, της στιγμής τα συναισθήματα

ανοίγουν τα φτερά τους και φεύγουν.

Όσο κι αν θες να τα κρατήσεις φυλακισμένα,

δεμένα σε αράδες γραμμένες στο χαρτί,

αυτά θα φύγουν, θα σκορπίσουν στον αέρα.

Σε σένα θα μείνει μόνο η ανάμνηση.

Σαν τύχει και διαβάσεις τη στιγμή

ίσως την αισθανθείς, ίσως σε ταξιδέψει

για λίγο, για πολύ λίγο...

Το κουρασμένο σου κορμί θα μείνει εδώ,

πάνω στη καρέκλα του γραφείου

όσο η γραφή κι αν προσπαθεί, να αναβιώσει το όνειρο.

Εσύ θα μένεις καρφωμένος, σκυμμένος

σε ένα νεκροταφείο πραγμάτων

άσχημων κι όμορφων στιγμών του παρελθόντος

να μετράς φτερά και πούπουλα

που άφησαν πίσω τους, στο πέταγμα τους.

Ό,τι γράφω θα είναι το τέλος

στο μεσουράνημα μιας ψυχής

που πίστεψε πως είναι αθάνατη.

Κι αν όπως λεν' "τα γραπτά μένουν"

ίσως κερδίσει την αθανασία της.

Ποιητική συμφωνία

Και η σοφία γέννησε ποίηση.

Η εμορφία μίλησε με κολακευτικά λόγια για αυτήν,

το ίδιο και η αχαλίνωτη φαντασία.

Η καθημερινότητα την αναζητά,

μα αυτή δεν θέλει να ευτελίζεται συνεχώς μαζί της.

Προτιμά μοναχικές βραδιές, για λίγες παραστάσεις

πλάι σε δειλινά και λαμπερά φεγγάρια

κάτω από βροχή ή από στενάχωρο ήλιο.

Η αγωνία κρυφοκοιτάει το θυμό της...

Η ελπίδα άλλοτε τη κάνει παρέα κι άλλοτε όχι.

Η ανάγκη γίνεται πένα, να απαθανατίσει την έμπνευση

και η ψυχή στασίδι να σταθεί, τον ύμνο της να ψάλλει.

Οι αναμνήσεις σου, βιολιά που παίζουν

σε μελαγχολικό-νοσταλγικό τόνο.

Ακολουθούν τα τύμπανα της κολάσεως,

οι τύψεις κι οι ενοχές τα ανακρούουν.

Τρομπέτα ο πόνος της καρδιάς

αναρριχάται από τα στήθια σου.

Κι εκεί στη μέση μαέστρος εσύ,

κρατώντας την μπαγκέτα

των πιο ατίθασων συναισθημάτων σου

που διεκδικούν την αρμονία τους στο σύμπαν.

Κυρίες και Κύριοι...

Η συμφωνία των κυττάρων μου, αρχίζει!

Άυλες αξίες

Είναι στιγμές που θέλω να γράψω

τις σκέψεις μου σ' ένα χαρτί

για κάποιες αξίες να μιλήσω

που απ' τη ζωή μας έχουν χαθεί.

Κι αν τύχει, και τις διαβάσουν κάποιοι

ίσως το λάθος τους θα ιδούν

το νόημα της ύπαρξης μας

να πάψουν να παρεξηγούν.

Είμαστε όλοι υπηρέτες

της ματαιότητας του κόσμου αυτού

και δεν παίρνουμε το καλό παράδειγμα

από τα "πετεινά του ουρανού".

Όλη μας η έννοια είναι να ντύσουμε

με όμορφα ρούχα το γυμνό μας κορμί

και δεν κοιτάμε να ζεστάνουμε

την παγωμένη μας και άδεια ψυχή.

Είμαστε όλοι υπερόπτες

κι απ' τον εαυτό μας ζητάμε και πιο πολλά

μα είναι λάθος μας να σπαταλάμε

την αυταρέσκεια μας, σε πράγματα τόσο φτηνά.

Άνθρωπος λέγεται εκείνος

που έχει το βλέμμα του ψηλά

μα οι λέξεις χάνουν το νόημα τους

άμα δεν εντοπίσεις το στόχο σωστά.

Πρέπει να νιώσεις τη διαφορά σου

απ' τα άλλα όντα στη πλάση αυτή

και να πορευθείς, με τα αισθήματα σου

που με περίσσεια απ' τη φύση, σου έχουν δοθεί.

Υπάρχουν αξίες που είναι ανεκτίμητες

και δεν αποκτούνται, με όλου του κόσμου τα αγαθά

πρέπει να απαρνηθείς τις επιθυμίες της σάρκας

για να τις νιώσεις βαθιά στη καρδιά.

Πρέπει να πνίξεις τον εγωισμό σου

την μισανθρωπία σου και την απονιά

και να δείξεις τον αλτρουισμό σου

σ' αυτούς που σου φέρθηκαν τόσο σκληρά.

Να πάψεις να βλέπεις συνέχεια τους άλλους

εχθρούς σου και ανταγωνιστές

να επενδύσεις στη ζωή σου, σε αξίες

που θα σου είναι για πάντα πιστές.

Αξίες που ανήκουν σε έναν άυλο κόσμο

και δεν τις βλέπεις με την πρώτη ματιά

μα όταν τα πάντα γύρω σου, θα καίγονται

δεν θα τις αγγίξει καμία φωτιά

κι ούτε το πέρασμα του χρόνου

θα αφήσει σε αυτές λαβωματιά.

Αυτές θα υπάρχουν αιώνια μέσα σου

θα είναι ο ιχνηλάτης της θνητής σου ζωής

κι όταν η ψυχή αφήσει το σώμα σου

θα 'ναι το μονοπάτι, για να πας να τη βρεις.

Αλίμονο

_ Απομακρύνεσαι από μένα...

_ Σαν τον κισσό αναρριχάσαι προς τον θάνατο.

_ Η αλλοφροσύνη μου αποζητάει την ψυχραιμία της.

_ Ατόφιο χρυσάφι η μοναξιά μου

που κοστίζει πολύ ακριβά...

Τίποτα δεν με κουράζει περισσότερο

όσο οι φωνές των μισαλλόδοξων ανθρώπων.

Η συμβουλευτική τους διάθεση με εκνευρίζει αφάνταστα.

Η απλότητα χάνεται σε αυτά που δεν παρατηρείς

κι αυτά που φαίνονται, σου αδικούν τα μάτια.

Μοναδική μου απόλαυση η σιωπή...Η απέραντη σιωπή,

και η θέαση των ανυποψίαστων πραγμάτων.

Η απομόνωση με καθιστά υπεύθυνο και η διορατικότητα μου, επισφαλή.

Πίσω απ' τις κλεισμένες πόρτες οι "αδείλιαστες" ψυχές αναθαρρούν,

αποκαλούν δειλό αυτόν που δεν φοβάται τον θάνατο.

_ Οι αυτόχειρες...Οι δειλοί της ζωής!

_ Ποιας ζωής, αυτής που δεν πρόκανες να καταλάβεις;

Αυτής, που σε θεωρεί υποχείριο της ματαιοδοξίας σου;

Αυτής, που σε κάνει να νομίζεις πως ζεις, ενώ πάει καιρός που έχεις πεθάνει;

Αλίμονο σε αυτούς που δεν απομακρύνονται, που δεν απομονώνονται,

που χαραμίζουν το μέταλλο τους στη σκουριά...

Αλίμονο σε αυτούς που βλέπουν με τα μάτια τους

φανταχτερές εικόνες στα απέραντα τοπία του τίποτα.

Που αρχίζουν και τελειώνουν τη μέρα τους

χωρίς να κάνουν βήμα μπροστά, μια νέα πατημασιά,

και κάθε μέρα αναρριχώνται προς τον θάνατο.

Αλίμονο στους πεθαμένους που φοβούνται τον θάνατο!