Δημήτρης Ψαριανός-Πάλι βροχή...

"Αν έρθει πάλιν η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει

κι ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών..."

πηγή: kanavoy

Αλκίνοος Ιωαννίδης-Δεν μπορώ-1995

"Το θάνατο μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση

και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών..."

Ανθρωπάκια...

Σταθήκαμε "μικροί των περιστάσεων"!

Τόσο μικροί που οι ανοχές μας δεν μας βλέπουν.

Ηρωικά δειλοί...

Τόσο δειλοί

που κρυβόμαστε πίσω απ' τις ανύπαρκτες ζωές μας.

Ανθρωπάκια που αναλώνονται σε διθυράμβους πανικού.

Τυχοδιώκτες, μισθοφόροι της πρώτης γραμμής

για να τρομάζουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη.

Σταθήκαμε μεγάλοι υποκριτές της μοναδικότητας μας

να απαγγέλουμε μονόλογους που κανείς δεν τους ακούει

ούτε εμείς οι ίδιοι...

Τραγελαφικοί, απαίσιοι τύποι

που ικετεύουνε στην κάθε τους μέρα τον χρόνο

να τους αφήσει να απολαύσουν ακόμη λίγο τον εξευτελισμό

της ανθρώπινης φύσης...την δόξα του απόλυτου τίποτα

"σφετεριστές του θρόνου" στο βασίλειο της ματαιοδοξίας

με συναισθήματα αφιλόξενα αυτών που είμαστε πλασμένοι.

Αλύτρωτες ψυχές, στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη

σκαρφαλωμένες σε τοίχους σιωπής, αναρριχητές της πιο ψηλής κορυφής

για να αγναντεύουμε πανοραμικά τον θάνατο.

Κι όλα αυτά για μια "θέση στον ήλιο"

που θα υπάρχει κι όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε

αέναος...και εμείς περαστικές σκιές κάτω απ' τον ίσκιο του

ξεχνώντας πως αυτός δεν έχει ίσκιο...για αυτό είναι αθάνατος.

Κι όλα αυτά για να δηλώσουμε "παρών" στην απουσία μας

αφού κάνεις την παρουσία μας δεν θα θυμάται...

Φοίβος Δεληβοριάς-Ο καθρέφτης

"Γέμισε η ζωή μας καθρέφτες

με είδωλα αγνώστων, προς εμάς..."

Παλίρροια (Κάποτε σε είπανε θεό...)

Λευκά σεντόνια

απλωμένα στα μπαλκόνια τα χρόνια

της αθωότητας η λευκή κλωστή

τυλίχτηκε στην ανέμη της λήθης

μεστωμένοι καρποί που ασφυκτιούν

στους κλώνους των δέντρων, οι αλήθειες

έτοιμες να πέσουν στο χώμα.

Ταξιδεμένοι καιροί που αφήνουν πίσω τους λιμάνια και τρένα.

Κάποτε σε είπανε θεό...

και 'συ τους πίστεψες

και έπειτα της απαξίωσης τα ρούχα φόρεσες

να μην σε αναγνωρίσουν οι φίλοι σου

ήταν χειμώνας τότε, μα τώρα οι αμμουδιές αναριγούν

από παιδιά που κτίζουν πύργους στην άμμο.

Και ξάφνου σαν κεραυνός η ελπίδα σκίζει στα δυο το σκοτάδι

και μια φωνή που προστάζει νεκρούς να αναστηθούνε, ακούστηκε

μεγάλο ψέμα η παντοδυναμία του ανθρώπου

πύρινη κόλαση στις επιθυμίες του

όταν οι φλόγες της ματαιοδοξίας τις τυλίξουν.

Μα η πλημμυρίδα θα ξανά 'ρθει, για να αφανίσει ότι έκτισες

αφήνοντας να αιωρούνται σαν κουβαδάκια στα νερά της οι ελπίδες σου

ερημώνοντας τα καλοκαίρια της ζωής σου.

Κάποτε σε είπανε θέο...

μα τώρα εσιώπησες

και περιμένεις το αύριο με την ελπίδα της λύτρωσης

μιας λύτρωσης που ποτέ δεν θα νιώσεις...

γιατί η παλίρροια θα είνα εκεί

κι εσύ θα στέκεσαι ανήμπορος να μετράς τα καλοκαίρια σου

που χάθηκαν στα κύματα, την ώρα που αυτά αφήνουνε τον αναστεναγμό τους.

Κι έπειτα θα αποσυρθείς μαζί με τ' όνειρο

μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού, ναυαγός του όλα ή τίποτα

σταγόνα του στις σταγόνες των πολλών "θεών", των έρμων ακρογιαλιών

που αργά μα σταθέρα αποκαλύπτουν τα νερά της άμπωτης.

Κάποτε σε είπανε θεό...

και εσύ το αρνήθηκες

προτίμησες να αποδεχθείς τη μοίρα σου

και να αφήσεις τους μεστωμένους καρπούς να πέσουν στο χώμα.

Μεγάλο ψέμα η παντοδυναμία του ανθρώπου!

John Surman-Portait of a Romantic-1988

"Ενα τραίνο που θα 'ρχεται από μια άγνωστη χώρα

τα χαμένα όνειρα μου..."

Αλμπουμ: "Private city"

πηγή: artmaniac53

Στους καταραμένους δρόμους...

Στους αλαφιασμένους δρόμους

και στους δρόμους της χολής

που τα 'χνάρια σου ματώνουν

το κουράγιο σου να βρεις

δεν ταξίδεψε ο ήλιος

και το χώμα τους σαθρό

τα πνεμόνια αυτή τη σκόνη

την επίνουν για νερό.

Στους ταξιδευτές εκείνους που περάσανε από 'δω
δεν ξαπόστασε η αλήθεια την τρόμαξε το δειλινό
μήτε αστέρι τρεμοπαίζει για να βρουν τον γυρισμό.
Κάθε τόσο στο ανηφόρι η καρδιά σου λαχταρά
και η λάσπη σαν την βδέλλα στα παπούτσια σου κολλά.


Στους καταραμένους δρόμους
τους δρόμους για το πουθενά
σε παντρεύτηκε η ανάγκη
και σε ξέχασε η χαρά...

Domenica-Άχρηστα Ρολόγια...

"Μέσ' από το βάθος των καλών καιρών

οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε..."

Το αγκάθινο στεφάνι...

Με την υπεροψία

της αναίτιας προσμονής σου

που κάποιοι ξέρουν

πως θα 'ρθει κάποια στιγμή

τη στιγμή που κανείς μας δεν γνωρίζει

που όλα θα μοιάζουν ουρανός και θάλασσα

κι εκεί στη μέση, μόνοι μας εμείς

στο σκοτεινό δωμάτιο της ύπαρξης μας

θα ανιχνεύουμε τη μια πλευρά του τοίχους

αυτή που περπατήσαμε...

Με την αγωνία της απέλπιδας φωνής σου

ντελάλης θα ακουστείς στις αγορές που σε πουλήσανε

οι επίγειες μορφές του παραδείσου, που σε αγοράσανε

μα δεν σε ανταμείψανε...

Θα ψάχνει έπειτα το ταίρι της η ανάγκη

κι ένα μαχαίρι που θα ανακόψει τον ομφάλιο λώρο

από όλα αυτά που από παιδί σε αποπέμψανε

μοναδικοί επιζώντες στη σιωπή τους...

αυτοί οι λίγοι, που από το μαρτύριο του σταυρού τους αναθρέψανε

που δεν τους μάτωσε το αγκάθινο στεφάνι

που τους φορέσανε...

Μηλιώκας Γιάννης-Μπαμπά μη τρέχεις.

"Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες..."

Αλμπουμ: "Ας μιλήσουν τα τραγούδια"

πηγή: nekand30

Της νοσταλγίας το παιδί...

Σε συνάντησα αναπάντεχα

ένα πρωινό του Απρίλη

της νιότης μου ήσουνα πουλί...

ότι όμορφο αισθάνθηκα

εσύ μου το θυμίζεις.

Μεγάλωσα... δεν άλλαξες

ποιος ήμουνα με ξέχασες...

στα στέκια τα δικά σου πια, εγώ δεν τριγυρίζω.

Είναι οι ίδιες γειτονιές, τα ίδια μονοπάτια

τα δέντρα με τις φυλλωσιές που έπνιγαν τον τοίχο

τα ίδια ακούσματα παιδιών να παίζουν στην αλάνα

κι εκεί στην άκρη της γωνιάς το στοιχειωμένο σπίτι

απέναντι ο καφενές να πίνεις λεμονάδα

και παρακάτω τα σκαλιά, πρίν σε καληνυχτίσω.

Κίνησα τ' άλλο το πρωί, μα τίποτα δεν βρήκα

μονάχα μια πατημασιά επάνω σε τσιμέντο

ένα παιδί που κοίταζε με τρομαγμένα μάτια

την παιδική του ξενοιασιά να γίνεται κουρέλι.

Με ξέχασες ποιος ήμουνα

...εγώ όμως σε γνωρίζω

της νοσταλγίας το παιδί δεν θα γυρίσει πίσω

κι ούτε σκαλιά υπάρχουνε να σ' αποχαιρετήσω...

Όναρ-Με τρομάζεις-1998

"Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί

την άπειρη γαλήνη..."

Αλμπουμ: "Το έργο που παίζουν τα μάτια σου"

Springfield Park-Love's our Thing-1968

"Κι έτσι πάνε, και σβήνουνε όπως πάνε..."

Αλμπουμ: "A stroll through..."

πηγή: artmaniac53

Στο σταθμό...

Στο σταθμό

των "υπεραστικών λεωφορείων"

το σούρουπο - της μέρας

και της νύχτας των ορίων.

Εγώ αυτή την ώρα καρτερώ...

Σκυφτοί διαβάτες, ταξιδιάρικες ματιές

διασταυρωμένες πορείες σε παράλληλες ζωές...

αποχωρισμοί - καλωσορίσματα - αγκαλιές

και μια φωνή να λέει μέσα σου, "πρέπει να φύγεις!"

Λέξεις που βγαίνουν απ' τα χείλη μιας ψυχής

που όπου κι αν πήγε δεν την κράτησε κανείς

που πάντα έψαχνε την έξοδο να βρει...

σε αφιλόξενους σταθμούς φιγούρα βιαστική

...αλλάζεις αποσκευές, αλλάζεις προορισμούς

μα τα ίδια, πάντα, γύρω σου σε τόνους χαμηλούς

γκρίζα χαμόγελα γεμάτα δισταγμούς...

όσα σου πήρε η προσμονή τα θέλεις πίσω.

Κι αναλογίζεσαι αν φταις...

που δεν παρέμεινες πιστός, το χθές να συνεχίσεις

κι όλο αλλάζεις διαδρομές κάποιες αδέσποτες σκιές

που στα όνειρα σου έρχονται, να θες να κυνηγήσεις.

Μα είναι πάλι αυτή η φωνή που σου μιλάει στη ψυχή

κι εδώ σε φέρνει..."ένας ο στόχος μια η προσμονή

δεν έχει τέλος το ταξίδι κι η φυγή"...για να αντέξεις

κάθε αναχώρηση και ενθουσιασμός...

κάθε "εισητήριο" κι ένας μικρός θεός

...να τον πιστέψεις...

Aphrodites Child-Rain and Tears-1968

"Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω

πως μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που αγαπιέται..."

πηγή: gree47

Η άκρη...

Φτωχαίνει ο νους
στη σκέψη του μηδενισμού
και της απόγνωσης
στη σκέψη, ότι μετά το τώρα
δεν υπάρχει τίποτα...

και πως αυτή την νύχτα ίσως ζήσεις όσα δεν έχεις ζήσει
ή όσα θα ζούσες σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου...
που ίσως να μην υπάρξει.
Φτωχαίνει και η ζωή σου
μετά απ' αυτές τις σκέψεις, σαν την κλεψύδρα αδειάζει
κι ο χρόνος λιγοστός, της επανόρθωσης ο σπασμωδικός λυγμός
που πνίγεται στην στενωπό της, καθώς κυλάει η άμμος.
Και η πίκρα δακτυλίδι φορεμένο...
και πως να βγει να ανασυρθεί η ελπίδα η χαμένη
που με τα χρόνια έγινε ένα με το δάκτυλο!
Φτωχές και οι λέξεις...
που σου απομείνανε να λες, για να υπάρχεις
"καλά είμαι μην ανησυχείς, θα βρω την άκρη της κλωστής"
(σαν κόψω το νήμα της ζωής) που δεν τελειώνει
και τότε στ' αλήθεια θα βρεθώ με δύο άκρες να κρατώ
τέλος και αρχή...μοναδική στιγμή συναισθημάτων.

(μετά)

Ανεξιχνίαστη η ζωή μετά θανάτων...
που πάει η ψυχή όταν το σώμα απαρνηθεί
ίσως να το 'χεις δει, σαν αποσπάσματα ταινίας οραμάτων
που στο πανί της προσεχούς ζωής σου θα παιχτεί.
Κι όλα αυτά που αγάπησες τα χάνεις...
αλλά πάλι, κι όσα δεν απόκτησες μπορεί να τα γευτείς
της άλλης σου ζωής τα ταξίδια που θα κάνεις
ίσως δεν σε οδηγήσουνε στην άκρη της σιωπής.

Leonard Cohen-Danse me to the end of love-1994

Άλμπουμ: "Various Positions"

Kennelmus-Patti's Dream(a special dream of love)-1971

Band: Kennelmus from Pheonix Arizona

"Οταν το όνειρο

της αγάπης σε ταξιδεύει..."

πηγή: artmaniac53

Αυτό που χάνεται...

Φεύγοντας...

συμπαρασύρει τα πάντα

τη χαρά- τη πίκρα- το δάκρυ

κι αν αναρωτηθείς: "τί είναι αυτό;"

δεν θα βρεις απάντηση...

απλά το δέχεσαι...

όπως τον ήλιο που φωτίζει τη μέρα σου

τον αγέρα που ψιθυρίζει στ' αυτιά σου.

Φεύγοντας...

θα μείνεις ένα ανθρωποειδές ομοίωμα

για να τρομάζεις τα πουλιά...

για να τρομάζεις κι εσύ ο ίδιος

καθώς κοιτάζεις τον καθρέφτη...

αποξηραμένος - μόνο με σάρκα και οστά

χωρίς πνοή - χωρίς ζωή -χωρίς αρχή και τέλος.

Φεύγοντας...

θα έρθει η ανία να ξαπλώσει στα σεντόνια σου

να πιει μία γουλιά απ' τον καφέ σου...

να κάτσει πλάι σου, μαζί να ατενίζεται το μέλλον

θα έρθει κι η απόγνωση...

να σου καλύψει τα κενά που αφήνει η λογική σου

στις γκρίζες νύχτες σου...να κόψει ένα λουλούδι απ' την αυλή σου.

Φεύγοντας...

αλλάζεις κι εσύ

γίνεσαι κυνικός - σκληρός μα και συγχρόνως αδύναμος

κι αν ανρωτηθείς: "γιατί;"...

_ λίγο από την προσωπικότητα σου την θιγμένη;

_ λίγο από τις ελπίδες σου που χάθηκαν μονό μιας;

_ λίγο από τα κουρελιασμένα - κουρασμένα όνειρα σου;

Ίσως τίποτα απ' όλα αυτά...

ίσως απλά, γιατί έτσι γίνεται πάντα με αυτούς

που αναζητούνε το φως...να χάνονται μες στο σκοτάδι.

Τι να 'ναι άραγε αυτό που φεύγει από μέσα σου

οδηγώντας σε...στο συνεχές ξεψύχισμα

στη μοιρολατρία - στο θάνατο...

Φεύγοντας...

θα φύγεις κι εσύ...

μακριά από κάθε προσπάθεια επιβίωσης.

Thomopoulos Andreas-Game in the Ruins-1970

Αλμπουμ: Songs of the street-1970

"Παιχνίδι στα ερείπια...

σε δρόμους ζωντανούς με τα τραγούδια τους"

πηγή: artmaniac53

Dr.L.Subamaniam/Stephane Grappeli-Conversation-1984

"Ομως τα στήθια που τα ταράζει

κάποιο θανάσιμο πάθος, δεν θα γαληνέψουν..."

πηγή: artmaniac53

Τα κόκκινα τριαντάφυλλα...

Τα κόκκινα τριαντάφυλλα

μου αρέσουνε πολύ...

- σε γλάστρες που ομορφαίνουνε τα ολόλευκα πρεβάζια

- σε κήπους που η άνοιξη λαχτάρησε να 'ρθει

- σε ανθοδοχεία, να φαντάζουνε ως κόκκινα φεγγάρια.

Δώσμου κι εσύ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο!

Και στο μεγάλο μου ταξίδι

της ζωής μου το στερνό

με κόκκινα τριαντάφυλλα να με αποχαιρετήσετε...

να γίνω κι εγώ κόκκινο τριαντάφυλλο

να ματώνω με τα αγκάθια μου

τις μνήμες σαν θα αγγίζω...

MAGIC DE SPELL - GALA - Κ.Γ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα.

( για τους "θιασώτες του είδους"...)

πηγή: kaotsouki

Η άλλη μέρα...

Ρουφάς τη σκόνη σου
οι σόλες των παπουτσιών σου έρπουσες...
χαράσσουν το μονοπάτι της φυγής
κάστρα υψώνουν οι αλήθειες στου μυαλού σου τις όχθες
πριν το ξημέρωμα πρέπει να είσαι εκεί.

_ Ξύπνα, σου λέει!

Γίνεται ουρανός η θάλασσα
κι ο ήλιος ανατέλλει απ' το βυθό της
φύκια κορδέλες ανεμίζουν στα μαλλιά της εσωστρέφειας
χαϊδεύοντας τα, χάνεται στην άβυσσο που γέννησε η χθεσινή σου νύχτα.

_ Ξύπνα, σου λέει!

Πεσμένα φύλλα οι φόβοι σαπίζουνε στο χώμα
οι αγωνίες ανηφορίζουνε το δρόμο τους
κι εσύ κατάκοπος μόλις που προλαβαίνεις να τις φτάσεις.
Οι δρόμοι κοίτες ποταμών για αυτά που θέλεις
ότι ονειρεύτηκες η αυγή δεν στο χαρίζει.

_ Ξύπνα, σου λέει!

Κάθε πρωί στο αντικρινό μπαλκόνι
σου γνέφει καλημέρα η ελπίδα
καθώς ρουφάς την πρώτη γουλιά απ' τον καφέ σου
αισθάνεσαι πως σήμερα είναι η "άλλη μέρα".

_ Φύγε, σου λέει!

Μόλις που προλαβαίνεις...
και μην κοιτάξεις πίσω σου
σκόνη θα δεις και τίποτε άλλο.

Ρουφάς τη σκόνη σου
οι σόλες των παπουτσιών σου έρπουσες...
κύκλους διαγράφει η φυγή...
αύριο θα 'ναι μια "άλλη μέρα"
...η ίδια μέρα...

Nick Castro - unborn child - 2005

Nick Castro and the Tree Poison

από το άλμπουμ: "Further from Grace"

song..."unborn child" (αγέννητο παιδί)

πηγή: artmaniac53

Υπόγεια Ρεύματα -Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ-Ανδρείκελα

"Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε

ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσει

ίσως γιατί οι συμφορές έρχονται"

πηγή: atartee

Το λάθος...

Τόση απόγνωση χαμένη
σε μια ηλικία απατηλή
κι η μοναξιά ριζωμένη
γατζωμένη πάνω μου, δειλή!

Τόσα όνειρα γκρεμισμένα, σωριασμένα
κι η σκόνη τους, οι θύμισες ολίγων λεπτών
κι έπειτα κτίζεις απ' τα υπολείμματα.

Τόση υπερηφάνεια λαβωμένη
απομακρυσμένη στο νησί των ονείρων
και η ευτυχία διαγράφεται
μόνο στα μάτια εκείνων
που με κλειστά ώτα προσπέρασαν
τον "πειρασμό των σειρήνων".

Τόσο ψέμα, στο περιτύλιγμα
της μελλοντικής μας ζωής
της ανήκουστης ερωτικής προσευχής
που καρτερούν "οι μελλοθάνατοι ερωτευμένοι"
και ψιθυρίζουν οι αθεράπευτα ρομαντικοί εραστές
στη μικρή τους ερωμένη.

Τόσο μεγάλο ταξίδι, για την αναγέννηση
της ανύπαρκτης αποφασιστικότητας
της αλάνθαστης διορατικότητας
για να μην κάνει- έστω και την τελευταία στιγμή- το λάθος
να αναζητήσει και πάλι,
τον ήλιο με τις "χρυσές αχτίδες"
το ακρογιάλι με την "ονειρεμένη αμμουδιά".

Άγρια ζωή;

Το κίτρινο βάζο

Τετραπέρατος κόσμος
μέσα σε ένα βλέμμα κενού.
Πράσινα μάτια
σ' ένα πίνακα ζωγραφικής.

Κι εγώ περιμένω στη στάση το λεωφορείο
και μια ζωή κτίζω, το δικό μου "νεκροταφείο".

Γκρίζα σύννεφα
στο απέραντο του ουρανού.
Άσπρα τριαντάφυλλα
πάνω σ' ένα φέρετρο, νεκρού.

Κι εγώ περιμένω τη βροχή
θέλω μιαν άλλη εποχή.

Τόσο μίσος
σπασμένο στα κομμάτια του "κίτρινου" βάζου
Τόση αγάπη
δεν την φαντάστηκα ποτέ!

Κι εσύ περιμένεις ν' ακούσω στην καρδιά μου
το δικό σου όνομα!

Τετραπέρατος κόσμος
μέσα σε λίγα μέτρα.
Τετραπέρατη αγάπη
σ' ένα μικρό κομμάτι καρδιάς.

Το μαύρο κύμα

Η θάλασσα κοίταζε ασάλευτη το μαύρο κύμα

τι κρίμα- τι κρίμα!

Πληγωμένη η καρδιά

κι ένας αέρας παγωνιάς της μιλάει

πονάει- πονάει!

Χορευτής η βροχή

που χορεύει το χορό του θανάτου

σαν πουλί η ψυχή φτερουγίζει

και φεύγει μακριά του.

Σαν το φώς στο σκοτάδι

λαμπιρίζει το δικό της σημάδι

προσμονή και φυγή, σου δίνει πνοή

σου παίρνει του ήλιου το χάδι

κι ένα αστέρι σαν χέρι...

απλωμένο, ζητάει να του δώσεις

που να βρείς έναν δρόμο

την ερημιά της ζωής σου να απλώσεις.

Κουρασμένο το κύμα

των ποδιών τις πατούσες χαϊδεύει

απεγνωσμένα το κρίμα

ένα λαιμό ν' αγκαλιάσει γυρεύει.

Κι όλα είναι εκεί

να χαζεύουν το μαύρο σου κύμα

και με αγωνία ρωτούν:

_"ποιος ο θύτης και ποιο είναι το θύμα;"

Κι εσύ να κοιτάς

σαν χαμένος την απέραντη θάλασσα

που κάθε φορά με ξεβράζει

σαν το κύμα, που την ηρεμία της χάλασα...

Η θάλασσα ήρεμη

απαλαγμένη απ' το μαύρο της κύμα

τι κρίμα- τι κρίμα!

Απόγνωση

Γκρίζες φιγούρες έχουν τα όνειρα

στου ουρανού το απάνεμο λιμάνι

και η απόγνωση στέκεται σαν γερμένο κάδρο στον τοίχο.

Οι μυρωδιές της άνοιξης κουράζουν το μυαλό

και μια ανυπόστατη ζωή σε περιμένει.

Σαν θ' απαντάς στο τηλέφωνο

το παρελθόν που δεν μιλάει...σε τρομάζει

μια αποφράδα νύχτα...

θα αποκοιμηθείς γυμνός στην αμμουδιά

ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων

μέχρι να 'ρθει ξανά το καλοκαίρι.

Ως τότε, θα αναλώνεσαι σε ταξίδια

που δεν οδηγούν πουθενά

κι αν φτάσεις κάπου...πάλι ζητάς να φύγεις.

Τι απληστία θεέ μου!!!

Φωνάζει η σιωπή κι εγώ χαράματα γυρνώ στο σπίτι

κι η απόγνωση- εκεί- στον τοίχο καρφωμένη

και πιο γερμένη από ποτέ.

Μα κι όσες φορές αποφάσισα να την ξεκρεμάσω

είχε αφήσει η πολυκαιρία το αχνάρι της

και που καιρός τώρα γι' "ασπρίσματα"!

Με αυτήν εκεί αν μη τι άλλο

φαίνεται ο τοίχος καθαρός...