Στα όσα δεν ζήσαμε...

Φευγάτες ώρες, φευγάτες μέρες
φευγάτα χρόνια.
Κλεισμένες πόρτες, σβησμένα φώτα
σκοτάδι όλα.

Φωτιές που ανάβουν, φωτιές που καίνε
φωτιές που σβήνουν.
Στιγμές που υπάρχουμε, αλήθειες τα οράματα
που θα μας κρίνουν.

Σε πνίγει η σκέψη τους, η πληγή ανεπούλωτη
γεμάτη πόνο
τα αθώα σου όνειρα που παραστράτησαν
στον ίσιο δρόμο.

Όρκοι φαντάσματα, φιγούρες που έρχονται
σαν δύσει ο ήλιος
και η μοναξιά τους, που μοιάζει ατέλειωτη
ο μόνος φίλος.

Κι όλα θα ζούνε, κι όλα θα υπάρχουνε
για να πεθάνουν
και εμείς θα αρκούμαστε, στα όσα δεν ζήσαμε
γιατί μας φτάνουν.