Άστοχη ζωή...

Οι μέρες κυλούν σαν τη βροχή στο χώμα
δεν με τρομάζει που ζω μονάχος πια
τα τρένα που φύγανε κι αν δεν γυρίσουν πίσω
για μένα δεν θα έχει καμία διαφορά.
Τραγούδια που έμειναν στα συρτάρια τους για χρόνια
την ώρα που βγήκαν τελείωσε η γιορτή
ομπρέλες κλειστές στέκονταν στο κατώφλι
τώρα που ανοίξανε σταμάτησε η βροχή
μονοπάτια αδιάβατα γίνανε λεωφόροι
ποιος έχει πόδια τώρα να τα διαβεί!
Αγάπες που έψαχναν να βρουν την σημασία
με αγάπη λένε αντέχεις τη ζωή
κι όλα τα όνειρα που κράτησα για μένα
χάθηκαν ψάχνοντας να βρουν την αφορμή.
Και τώρα ανάσα μου στα στήθια μπαινοβγαίνεις
χωρίς ελπίδα, δίχως νόημα, ούτε ένα γιατί
είναι τα μάτια μου στ' αστέρια καρφωμένα
κι όλους τους δρόμους τους σκέπασε η σιωπή.
Τώρα που οι μέρες γίνανε ποτάμια
δεν έχει νόημα να θέλω τη χαρά
το γέλιο πέτρωσε, κρεμάστηκε η αλήθεια...

(στα παραμύθια θα ζω παντοτινά!)