Τώρα είναι αργά

Κρύφτηκες πίσω από μια ζωή αραχνιασμένη

μαυροντυμένη Παναγιά και η σιωπή μου τάφος

είπες στο όνειρο να μη μας περιμένει

και την αυγή ξεκίνησα μονάχος.

Για έναν ουρανό που σύννεφα δεν έχει

για ένα θεό που συγχωράει το λάθος

για μια θλιμμένη μοναξιά που τη ζωή αντέχει

κι ας έφυγε απ' τη ψυχή το πάθος.

Κι έπειτα, φύλαξες τα καλά μας χρόνια

σε ένα σεντούκι στης καρδιάς τον πάτο

σαν κίνησαν να 'ρθουν τα χελιδόνια

βρήκαν εμένα και το όνειρο φευγάτο.

Τώρα για πες μου τι μας απομένει

μια γκρεμισμένη χελιδονιών φωλιά

μία άνοιξη που μας φαίνεται σαν ξένη

ένας καημός, χωρίς ποτέ του γιατρειά!

Κεριά-Κ.Π.Καβάφης

Οι αγαπητές του μέλλοντός μας μέρες

ωσάν κεράκια στέκονται εμπροστά μας

σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα-

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν-

μια θλιβερή σειρά κεριά σβησμένα

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμα-

κατάμαυρα κεριά, κυρτά, λειωμένα...

Δεν θέλω να τα βλέπω-με λυπεί η μορφή των

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κοιτάζω, τ' αναμμένα μου κεριά!

Δεν θέλω να γυρίσω, να μη δω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν...

Υ.Γ

(Φίλε Γιώργο...παίρνω πίσω ό,τι είχα πρώτα πει!)

Μια νύχτα του Μαγιού

Μια νύχτα του Μαγιού, θα έρθω να σε πάρω

και να σε ταξιδέψω στ' απέραντα του νου

ίσως η καρδιά σου, αρχίσει να αισθάνεται

στο κάλεσμα της άνοιξης και του αηδονιού.

Πιασμένοι χέρι-χέρι, μαζί να προχωρήσουμε

πάνω στην απάτητη και ανθισμένη γη

κι ό,τι μας πίκρανε πολύ, πίσω μας να αφήσουμε

μήπως και γλυτώσουμε απ' τη καταστροφή.

Μακριά από τους φόβους μας και τις φωνές της μέρας

να βρει την αγαλλίαση η σκιαγμένη μας ψυχή

τον οργασμό της φύσης να φέρνει ο αέρας

κι εμείς να τον εισπνέουμε να παίρνουμε ζωή.

Κι αυτά που χώρια ζήσαμε, εμείς να τα ξεχάσουμε

στο ημίφως του φεγγαριού θα φαίνονται σκιά

κι όσα μας καθυστέρησαν, εμείς να προσπεράσουμε

γιατί όταν θα 'μαστε μαζί θα είναι μηδαμινά.

Και την αυγή, του ήλιου οι πρώτες οι ακτίνες

κάτω από ένα δεντράκι, ας μας εύρουν αγκαλιά

θα είναι η νέα μας ζωή που μόλις ξεκινάει

κι εμείς θα το ποτίζουμε ν' απλώσει τα κλαδιά.

Μια νύχτα του Μαγιού, άσε με να σε πάρω

και να σε οδηγήσω-στης αγάπης την αστείρευτη πηγή

εκεί να ξεδιψάσουμε τις άπιωτες καρδιές μας

με μια δροσιά που λίγοι την έχουνε γευτεί.

Ίσως-Γιάννης Βαρδής

Αποχωρισμός (...για πάντα)

Σώπασαν τα βήματα μου

πίσω απ' τη σκάλα...

Κι εσύ με κοίταξες στα μάτια

σαν να μην είχες δει άλλα.

Δυο μάτια που είχαν

της δύσης το χρώμα...

Σ' ένα πρόσωπο-

που ξέπλενε η βροχή τη ντροπή.

Φταίξαμε κι οι δυο

γι' αυτό μονάχη μη λυπάσαι

αυτά που ζήσαμε μαζί

να τα φοβάσαι...

Σαν ένα πρωινό που ξημερώνει το τέλος

και η ελπίδα αποζητάει το στερνό της φιλί

στο στερνό σου αντίο...Αποχωρισμός για πάντα!

Αυτό το "για πάντα"...

Κάποτε μας είχε χαρίσει την αιωνιότητα

τώρα δεν μας χαραμίζει ούτε μια στιγμή...

Το περίμενες;

Το λιμάνι...

Η βαρκούλα στο όνειρο...

Στο μακρινό ταξίδι...

Οι γλάροι...

Σαν λαθροθήρες ευτυχίας, να μας ακολουθούν.

Κι ο ήλιος...

Λαμπερός να μας δείχνει το δρόμο...

Τα θυμάσαι;

(και τώρα;)

Ένας ήλιος κρυμμένος πίσω απ' τα σύννεφα

σαν να νιώθει υπεύθυνος που ξημέρωσε σήμερα...

Κι η θάλασσα θλιμμένη...

Τόσο θλιμμένη, που μαζεύει τη πίκρα του γκρίζου ουρανού

να τη κάνει κύμα και θρήνο στα βράχια του αποχωρισμού...

Κι οι υποσχέσεις να σουλατσάρουν

σαν ξέμπαρκοι ναύτες στη προκυμαία

αναπολώντας του ταξιδιού τη χαρά...

Μη θυμάσαι!

Το ταξίδι τέλειωσε...Για πάντα!

Και γι' ατό κάναμε εμείς, τα πάντα!

_ Δεν σε ξέχασα...!

(θα σε θυμάμαι για πάντα...)

Η απόδραση

Αφανισμένη γη-

με νερόλακκους αφυδατωμένους στον πάτο.

Ανομβρία ψυχής-

συναισθήματα ερπετά, που σέρνονται κάτω.

Ανθρώπινες σχέσεις-γειτονιές φυλακής

κι ένα βλέμμα βιαστικό να ανταλλάσουν.

Και μετά η επαφή-

μέταλλο με μέταλλο σμίγει

μία πόρτα κλειστή-

η ζεστασιά των ψυχών που σ' αφήνει.

Κι από πίσω εσύ-

μια στιγμή πιο αργά να βαδίζεις

για να προφτάσεις να δεις

ότι τίποτα πια δεν ορίζεις.

Με εικόνες που τρέχουν

σ' ένα κουβάρι τη ζωή σου τη μπλέκουν

και ξανά φυλακή-και πόρτες γυρτές

περιμένουν από αυτό που δεν κάνεις

μία απόδραση θες-μα τη πόρτα να σπρώξεις μονάχος, δεν φτάνεις.

Ακριβή η στιγμή

που αποφάσισες-μόνο να ζήσει

σε μια έρημη γη

το λουλούδι της ψυχής σου-να ανθίσει.

Spaghetti Western Orchestra

"...για σένα φίλε Κλιντ!"

Η πληγή

Μόνοι σ' ένα δωμάτιο-μαντεύοντας το αύριο,

ποια στ' αλήθεια η ζωή μας θα 'ναι;

Ακούμε τα μηνύματα;

Της ζωής τα κύματα, σε ποια στεριά μας πάνε;

Μόνος και στην αγάπη σου-κοιτάζεις το κρεβάτι σου

μοιάζει με μια φωλιά ερειπωμένη

τόσα όνειρα-"πουλιά"

τόσα λόγια-μα τόση ερημιά

που θα βρούνε σκέπη να κρυφτούνε;

Τα ξερίζωσε ο βοριάς και τα έκαψε ο χιονιάς

στο κατώφλι σου ξερόκλαδα θα βρούνε...

Μόνος σ' ένα δωμάτιο-αντέχοντας το αύριο,

το σήμερα πληγή που θα περάσει;

Μόνος και στο ταξίδι σου-κοιτάς στο παραθύρι σου

τα παιδιά να παίζουνε στο δρόμο...

"Αχ! Να 'σουνα κι εσύ παιδί..."

(να κάνεις μια καινούργια αρχή, να μη ξανανιώσεις τόσο πόνο!)

(μετά)...

Μα δίχως πόνο η πληγή, δεν μπορεί να επουλωθεί

θα μένει μες στα στήθια-ανοιγμένη

θα είναι εκεί, θα αιμορραγεί

θα σου θυμίζει τη παλιά ζωή-τη ρημαγμένη!

Παλιές μου αγάπες

_ Γράψε, κάτι και για μένα!

Των λουλουδιών που άγγιξες το μαρτυρούν ακόμα

οι μυρωδιές στα χέρια σου κι ας έχουν ιδρώτα κι αίμα...

_ Ζητάω πράγματα απλά μα πολυγαπημένα!

Την ώρα που όλοι οι άλλοι, θα ζουν στις αυταπάτες τους

εμείς θα περιμένουμε να σβήσουνε τα φώτα

κι ένα ταγκό ερωτικό θα ζήσουμε όπως πρώτα...

_ Θέλω μια σίγουρη αγκαλιά που θα με ταξιδέψει!

Σε όλα τα πέλαγα της γης εγώ θα βρω λιμάνι

στην πονεμένη σου καρδιά-κακό-κανείς μη κάνει...

Με σπασμένες αντένες

Τώρα πρέπει να αφήσω το λίγο για μένα

να εναποθέσω όπλα και λάφυρα στο βωμό της θυσίας

και την άπνοια της θάλασσας να βαφτίσω αγέρι.

Τώρα ήρθε η στιγμή να παραδώσω

την παιδική μου αφέλεια στο αδυσώπητο κύμα

και να απαλλαγώ μια για πάντα

απ' των άγουρων χρόνων μου, κιόλας, φερμένη συνήθεια

που σαν παιδί πλατσουρίζοντας έκτιζα πύργους στην άμμο.

Τώρα πρέπει κι εγώ σαν φρονών καπετάνιος

να αλλάξω τη ρότα, στο γέρικο πια σκαρί της ζωής μου

που στοιχειωμένο σαν φάντασμα, ακόμα ταξίδια γυρεύει.

Ήρθε και για μένα του τέλους η ώρα...

Σε λιμάνια απάνεμα θα φουντάρει η ψυχή μου

και της καρδιάς που αντιστάθηκε, τις σπασμένες αντένες

θα φυλάξω κειμήλιο για όλους αυτούς που τολμούνε.