Οι απέναντι

Απέναντι σε καθρέφτες.

Απέναντι στους εαυτούς μας.

Απέναντι στον ήλιο που ξημερώνει τη μίζερη μέρα μας.

Απέναντι στον εξευτελισμό που αισθανόμαστε μέσα μας.

Απέναντι στη ζωή και στο θάνατο που δεν ζητήσαμε.

Απέναντι σε όλα αυτά που αγαπήσαμε.

Απέναντι σε υποσχέσεις του παρελθόντος που δεν τηρήθηκαν.

Απέναντι στους όρκους που δεν κρατήθηκαν.

Απέναντι στην εξιλέωση που δεν έρχεται.

Απέναντι στ' όνειρο που μας ανέχεται.

Απέναντι σε όλους αυτούς που μας πιστέψανε.

Απέναντι στα λάθη, που τη ζωή μας καταστρέψανε.

Απέναντι στις λίγες ελπίδες που μας απόμειναν.

Απέναντι στις αντοχές μας, που μας υπόμεναν.

Απέναντι στο καημό, που με την πίκρα του μας κέρασε.

Απέναντι σε ό,τι χάθηκε και την ψυχή μας αναστέναξε.

Απέναντι στα χρόνια, που σε ένα τίποτα, τα χαραμίσαμε.

Απέναντι σε αυτά, που έπρεπε να ξέρουμε, μα δεν γνωρίσαμε.

Απέναντι στους δισταγμούς, που αναγεννούν οι φόβοι μας.

Απέναντι σε όλα αυτά, κι εμείς, να είμαστε μόνοι μας!

Απέναντι! Απέναντι! Απέναντι!

Είμαστε οι απέναντι...

Ενώ όλα γύρω μας, κινούνται παράλληλα.

Είμαι εδώ...

Δεν θα με σβήσεις...

Είμαι η φωνή της ψυχής σου

είμαι τα λόγια που θέλεις να ακούσεις

είμαι τα μάτια, που από μέσα τους, θέλεις να δεις.

Δεν θα με σβήσεις...Εκεί στην άκρη θα με αφήσεις.

Να με φωνάζει η σιωπή σου...Να υπακούω στη θύμηση σου,

όταν δεν θα 'χεις τίποτα να πεις.

Δεν θα με σβήσεις...

Γιατί είμαι ο ήλιος που γέρνει

στην κάμαρα σου σαν μπαίνει

να τη γιομίζει με φως.

Δεν θα με σβήσεις...

Στην αγκαλιά σου θα με κρατήσεις

στη συντροφιά μου, τη λίγη-έστω κι αυτή-θα ελπίζεις

αφού είμαι το χώμα, κι εσύ λουλούδι στη γλάστρα να ανθίζεις

και τον χειμώνα που βρίζεις...

Θα τον κρατήσω εγώ!

Όλα λάθος

Αψεγάδιαστες στιγμές

γεμάτες λάθη...

Που μας οδήγησαν

οι εμμονές μας και τα πάθη;

Λάθος αγάπες

με λάθος ανθρώπους

λάθος πληγές...

Σε λάθος καρδιές.

Λάθος επιλογές

στις λάθος ευκαιρίες

λάθος συμπεριφορές

σε λάθος κυρίες...

Λάθος αποφάσεις

με λάθος κριτήρια

λάθος σταυροί...

Σε λάθος μαρτύρια.

Λάθος χαρές

και λάθος λύπες

λάθος τα λόγια

και λάθος τα είπες.

Λάθος σκιρτήματα

με λάθος αιτίες

λάθος φωτιές...

Σε λάθος εστίες.

Λάθος υποσχέσεις

με λάθος προσδοκίες

λάθος συμπεράσματα

από λάθος ιστορίες.

Λάθος ζωές

με λάθος πορείες

λάθος λουλούδια

σε λάθος κηδείες.

Απλές σκέψεις.

Ζούμε σε ένα φόβο συναισθημάτων

ακολουθώντας την άψυχη πορεία των πραγμάτων.

Μην αγαπήσουμε! Μη λυπηθούμε!

Μη κάνουμε όνειρα και γκρεμιστούνε!

Μόνο κάποιες νύχτες με φεγγάρι

που και που-μία καρδιά φυλακισμένη

κάνει βόλτες στο προαύλιο, να θυμηθεί...

Να αναζητήσει τα αχνάρια της

που έμειναν απάτητα καιρό κι έχουν σβηστεί.

Να πετάξει σαν πουλί, να φτερουγίσει

προς τις παλιές της, γειτονιές

τις μεθυσμένες αγκαλιές, που έχει πενθήσει.

Να νιώσει πάλι ταραχή

να νιώσει πάλι ζωντανή, πριν ξεψυχήσει.

"Απλές σκέψεις, για αυτή...

Τίποτα περισσότερο-τίποτα λιγότερο."

Μα ο φόβος άγρυπνος φρουρός

στέκει εκεί επιτακτικός, να μας θυμίσει...

Πως όταν φτάσει η αυγή

η μέρα με δήμιου μορφή

την ανταρσία μας αυτή-θα τιμωρήσει!

(Στη Μ.)

Μετρητής βημάτων

Λυσσομανάει απάνω ο αγέρας

η γη δεν με λυπάται...

Εμπρός! Μαυροντυμένα κοράκια

το σταυρό με το ράμφος κτυπάτε.

Λιόκλαδα, ελεύθερα απλώστε

τις ρίζες σας, στο ρημαγμένο τάφο.

Και ξαφνικά από ένα κτύπημα

ξεπροβάλλει μια αχτίδα,

χάνεται του σκότους το κάλλος.

Μία κυρία που την λένε Ελπίδα

ισχυρίζεται πως πέθανε άλλος.

Μα εγώ τρομάζω, και μόνο στη σκέψη

στην ιδέα πως θα ζω με το πλήθος.

Άφησε με! Καλύτερα έτσι...

Όσα μου τάζεις είναι ένας μύθος!

Προτιμώ των σκουληκιών τη παρέα

αυτά συστήνονται με τ' όνομα τους.

Έχει απάγκιο εδώ κι είναι ωραία...

Να μετράς βήματα,

σε ανυποψίαστους μελλοθανάτους!

Η εκδρομή μιας Κυριακής

Παγιδευτήκαμε σε μια ανάμνηση κάποιων συναισθημάτων

ουτοπικών, αβάσιμων και ανεκπλήρωτων οραμάτων

σ' ένα υπερθέαμα βεγγαλικών που κρατούν για μια στιγμή

και στη θλίψη που ακολουθεί όταν τελειώνει η γιορτή.

Μας ξεγέλασαν τ' αστέρια που φώτιζαν τον ουρανό

οι υποσχέσεις που γεννιούνται και πεθαίνουν στο λεπτό.

Τώρα που ξέρω πως τελειώνει της Κυριακής η εκδρομή

μία κούραση γλυκιά που κρύβει η επιστροφή!

Αναζητήσαμε στου ονείρου μας το δέντρο μια σκιά

παλέψαμε με συναισθήματα από μας πιο δυνατά

με χρυσόσκονη καλύψαμε τις πληγές που αιμορραγούν

μα όλα αυτά που εμείς γνωρίσαμε άλλα μάτια δεν θα ιδούν.

Έτσι μοιραία, σβήνει η φλόγα στης ζωής μας το κερί

μα όσα χρόνια κι αν περάσουν θυμάσαι αυτή τη Κυριακή

που αν υπάρχει ένας λόγος που αξίζει για να ζεις

είναι αυτά που συντροφεύουν το ταξίδι της ζωής.

Τα ποιήματα μου

Το ξέρω, πως σας κούρασα με αυτά που γράφω

μα πιστέψτε με, με το αίμα της καρδιάς τα υπογράφω.

Το ξέρω, πως μου έγινε εμμονή, της ψυχής ο πόνος

όπως το ξέρω, πως και σε αυτό, δεν είμαι ο μόνος.

Το ξέρω, πως η ζωή δεν σταματά, το δρόμο παίρνει

μα το δικό μου δρόμο μόνο η λύπη συντροφεύει.

Το ξέρω, πως αυτά που αισθάνομαι τα 'νιώσαν κι άλλοι

μα εγώ δεν έχω που να γύρω το κεφάλι...

Φυλακισμένος σε μια ζωή που με ξεχνάει

αφού η ελπίδα μου δεν έχει που να πάει.

Μόνη διέξοδο, στην εγκατάλειψη που ζω, τα ποιήματα μου

ο μόνος τρόπος να φυγαδέψω τα όνειρα μου.

Χάραξε

Μη γονατίζεις...Άντεξε!

Με περσινά καλοκαίρια δεν προσπερνάς τους χειμώνες που έρχονται.

Μία βροχή της φωτιάς, θα ανάψει και πάλι τη φλόγα που σβήστηκε.

Δεν το θυμάσαι, αλλά ο ήλιος ανατέλλει πρώτα στα μάτια σου.

Στα σκοτεινά μονοπάτια αρχίζει η σκιά μας να φαίνεται.

Μόνο στο φως της αλήθειας θα ξεψυχήσει το ψέμα τους.

Όσοι τη νύχτα ασπάστηκαν, αυτούς η αυγή συντροφεύει.

Γι' αυτό, μη φοβάσαι τον θάνατο...Χάραξε!

Μελαγχολία

Ένα συναίσθημα που κρύβει τη χαρά σου

ένα συναίσθημα συγκερασμός

μία γλυκιά απόγνωση που έχει η ματιά σου

σαν τη ψυχή αγγίξει ο κορεσμός!

Ένα συναίσθημα που σε μουδιάζει

ένα συναίσθημα που σ' ηρεμεί

σταγόνα-τη σταγόνα, όταν η λύπη στάζει

η ζωή, μέσα απ' τον θάνατο σε προκαλεί.

Ένα συναίσθημα που δεν γιατρεύει πόνο

ένα συναίσθημα που σε αγνοεί

που μες στα στήθια σου γεννήθηκε και μόνο

για να σου πάρει, όση σου απέμεινε ζωή.

Όταν κατέβουμε τη σκάλα-Κ.Καρυωτάκης-Μ.Βουμβάκη

Όταν κατέβουμε τη σκάλα, τι θα πούμε

στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,

αυστηροί γνώριμοι, αόριστοι φίλοι

μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτά τους χείλη;

Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι

περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,

και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα

κάτι που δίνει στα πράγματα χρώμα.

Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, που να πάμε;

Αναγκαστικά ένας τον άλλο θα κοιτάμε,

με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες

ασάλευτοι, σαν πρόσωπα σε εικόνες.

Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,

θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.

Αν πάρει ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου

το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου.

Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,

τις βίλες του Posilipo θα ιδούμε,

Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου

όπου θα παίζουν cricket οι οπαδοί Σου.