Δεν έχω τίποτα να πω...

Σβήνεις την υποχρέωση όταν την παρατονίζεις,
την ευγνωμοσύνη όταν την απαιτείς.

Tango (tanguera)

Συντονισμός (... ξεσηκωμός)

Το δύσκολο δεν είναι,

να παγώσεις το χρόνο

στην "ωραία στιγμή"…

Το δύσκολο είναι:

"Να τη νιώσουμε όλοι

την ίδια στιγμή!"

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Ερωτική ακροστιχίδα του ποιητή

Για την ιστορία:

Αποτελεί αυθεντική (ανέκδοτη) ιδιόχειρη ακροστιχίδα του ποιητή,

και γράφτηκε όταν εκείνος υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία

στη Χαλκίδα, το 1920.

Απευθύνεται σ' ένα πολύ όμορφο κορίτσι 16 ετών, την "Χρυσάνθη",

στο σπίτι της οποίας ο ποιητής είχε ενοικιάσει δωμάτιο.

Η σελίδα αυτή αποτελεί μέρος ενός λευκώματος που ο ποιητής 

είχε γράψει για εκείνη.

Στα χέρια μου βρέθηκε από τον εγγονό της Χρυσάνθης, 

τον φίλο κ. Μιχάλη Χανιά, που θερμά ευχαριστώ και δημοσίως.

Σελίδα 1 

Σελίδα 2

Προσπάθεια ανάγνωσης

Σελίδα 1

Χ ύα και πάλι τη... (λείπει κείμενο)

ρ ύξε βάλσαμο μεσ της... (λείπει κείμενο)

υ μνους γλυκούς πάντα σε σένα... (λείπει κείμενο)

σ ' αυτούς τους άσχημους καυμούς, τους... (λείπει κείμενο)

α  !!! ελπίδες στ' αλήθεια πάντα από τα μάτια σου βγαίνουνε.

ν α σκορπίζουνε της πίκρες που κάθε καρδιά νειώθει.

θ άρθη πάλι ευτυχισμένο συναπάντημα, ώ ελπίδες μένουνε!!

η ως!! ηως! ανάτειλε, φώτισε, χρύσωσε, απ' ό,τι ο πλάστης σ' τόχει.

Χ ρύσωσε ήλιε!! με της ακτίνες της φεγγοβόλες.

ρ ώτησε πόσους έχεις πληγώσει, μ΄αυτής της ματιές της φωτοβόλες.

υ στερα και πάλι με λύπησε το βλέμμα σου να ρίχνεις.

σ ' αυτόν που άθελα του ερωτεύτηκε, της θαμπωσιές μη δείχνεις.

α φησε χαϊδευτικό και νανουριστικό το λάλημα να ψιθυρίζει.

ν α στέλνει αδιάκοπα αρμονίες και χαρές να μουρμουρίζει.

θ α δεις και πάλι μάτια μ' ασυνείθιστη αναλαμπή.

η  λατρευτή μου αλύγιστη θα προβάλη ως της καρδιάς μου τον κάμπο.

Χ αίρε πεταλλούδα που με τη χάρι ξεπετάς μεσ' τ' άνθη.

ρ ωγμές ζητάς πάντα τριγυρνώντας το μέλι σου να ρίξης.

υ στερισμοί σκορπίζονται εις όποιον στου δρόμου σου τα βάθη.

σ αν έρημο ταυρόπουλο σπαρταρεί, από το φαρμάκι σου θα δείξης.

α κουσε εκείνον που σαν αστέρι σε θωρεί, όταν την ανατολή σου βλέπει.

ν α του δίνεις τη γαλήνη στη ψυχή, από το θάμπος που τόσο τέρπει.

θ έλεις να μάθης τι νεράϊδα η φύση σε σένα ξαναβρίσκει;

η ναι της τύχης δώρημα των ωραίων σου ματιών οι φωτεινοί τους δίσκοι.

Suit derrier

towrnnez la page

μετάφραση: (Συνέχεια πίσω

                     γυρίστε σελίδα)

Σελίδα 2

... (λείπει κείμενο) ...........από το πραγματικό.

... (λείπει κείμενο)...........φέρνεις όλο φλόγα ή ξαφνικό.

... (λείπει κείμενο).......με χάρι τα κυνάς κι αρμονία αντηχοί.

... (λείπει κείμενο).........στο πρώτο το ξεφάντωμα, το αρχιζει ν' ανθώ. 

α σπρα μαργαριτάρια το στοματάκι σου αρμονικά στολίζουνε.

ν α 'ξερες τα θέλγητρα σου που σέρνεις, πόσους καυμούς σκορπίζουνε.

θ άμβω μπροστά σου καθένας βλέπει σαν όνειρο μπροστά του σε θωρεί.

η ταν! θεέ μου!! της νύχτας μύνημα, πως λύπη σε σένα δεν χωρεί;

Χ άρισμα θεϊκό,

ρ ώτησε κάποιον που δεν παύει την ευτυχία σου να κάλλη.

υ πόκωφος φρουφρουρισμός, ακούγεται στο βάδισμα, που τρέχεις.

σ τα ματόκλαδα σου που χαϊδευτικά σκεπάζουνε τα μάτια, τα δάκρυα που τρέφεις.

α χ! κι εκείνα τα φρυδάκια σου, που μαγευτικά είναι καλλημένα.

ν α φαίνεται στεφάνωμα ω!! τι καυμοί ωιμένα!!

θ άνατο σκορπάνε η μπούκλες, που το κεφαλάκι σου αγγίζουνε.

η ναι μαρτύριο, στ' αλήθεια, τους πόνους με δάκρυα ποτίζουνε.

Λόγια, αγιά, άδολα, χαϊδευτικά, νανουριστικά

καυμοί, μεγάλου, ατμόν στεναχώριας, βγαίνουν απελπιστικά!

Γλυκές αναμνήσεις, ευτυχισμένες στιγμές πάντα θυμίζουνε.

Μελαγχολία, λύπη, μ' άγρια ηδονή, ατέλειωτα σκορπίζουνε!

Je-mets la signature et je vous supplie

de me pardoner

μετάφραση: (Βάζω την υπογραφή 

                     και σας εκλιπαρώ να με συγχωρήσετε!)

Κωνσταντιεν.

Καρυωτάκης

3-3-920

Κάπου, κάποτε...

Δεν ξέρω αν υπάρχει αγάπη

που να κρατά παντοτινά.

Εάν με τα χρόνια φθείρεται,

συνηθίζεται ή ξεχνιέται.

Ένα όμως το γνωρίζω καλά!

Δεν υπάρχει ακρογιάλι

που να φωτίζει ολόγιομο φεγγάρι,

ήλιος που να συντροφεύει ονειρεμένα δειλινά.

Μήτε ανθός μέσα σε γλάστρα

ουρανός που να ΄χει άστρα…

Χωρίς αυτήν, φαντάζουν όλα μακρινά.

Παρά μονάχα σαν καρτποστάλ μνήμης

ενός ταξιδιού, μιας εκδρομής,

κάπου, κάποτε, κάποιας καρδιάς…

Περνώντας απ’ τα μέρη της…

No parking

Ελλάς... το "μεγαλείο" σου!

Δεν έχω τίποτα να πω...

Δεν ξέρω αν κερδίζω...
Το σίγουρο είναι, πως ξέρω να χάνω!

Λάθη γενεών

Δεν είμαστε θεοί,

άνθρωποι είμαστε!

Δε διεκδικούμε το αλάθητο,

απαιτούμε όμως, τα λάθη

που μας αποδίδονται,

να φέρουν τη δική μας πατρότητα.

Κι όχι να 'ναι συγγενείς εξ αγχιστείας

των δικών σας λαθών…

Και μη δικαιολογείτε την ωριμότητα

μην προσμετρώντας τα δικά σας λάθη.

Ο υπογράφων

Ο υπογράφων αντ' αυτού, δεν είμαι εγώ.

Εγώ επέδωσα τα διαπιστευτήρια μου...

Πάει καιρός που αφήνω τους άλλους αντί εμού,

να υπογραφούν στ' απολεσθέντα όνειρα μου.

Μ.Μενιδιάτης - Στο σπίτι μου χαράματα - (1970)

στίχοι-μουσική:  Γ.Κοινούσης

Δεν έχω τίποτα να πω...

Η κραξιά... λαλιά;
Τότε κι ο μπούφος λαλάει!

Ο τοίχος

Ένας τοίχος υψώνεται μακρύς, που θέλω να γκρεμίσω.

Που όλο με κρύβει στη σκιά και δε μπορώ να ζήσω.

Για χρόνια πάνω του κρεμώ τα ανομήματα μου…

Τα λάθη μου, τις ενοχές, τα σιωπηρά όνειρα μου.

Κι εκεί στη μέση αντικριστά, σαν κάτι να του λείπει…

Μια απουσία σημαντική που φέρνει μόνο λύπη!

Είναι ο παλιός καθρέφτης μου που έγραφε "καλημέρα",

να μου θυμίζει το πρωί πως έρχεται άλλη μέρα!

Εικόνες που μιλούν

Το ουράνιο τόξο άγγιζε ανατολή και δύση,

σαν γέφυρα που αντάμωνε το πριν με το μετά.

Ξημέρωμα, που σκιτσάριζε του ήλιου η γραφίδα

κι εγώ να το αποδέχομαι σαν ξένη αγκαλιά.

Εικόνες χλωμές, διστακτικές, σκορπίζουνε σαν βλέμμα,

λόγια σκληρά που ακούγονται σαν βράχου ραϊσιά:

"Όσα η νύχτα σου κρύψε στα φέρνει η ημέρα,

κι όλα τα αντισταθμίζει μια δίκαιη μοιρασιά!"

Φάροι που αναβοσβήνουνε στων θαλασσών την άκρη,

στεριές που κουράστηκαν να σώνουν ναυαγούς,

ζωές που προσαράξανε στα αβαθή τους πλάτη,

σε ρότες που ταιριάζουν σε κοινούς θνητούς.

Γκρεμισμένα σπίτια στα χρόνια της ανάγκης,

που προδομένα στέφονται με λούλουδα του αγρού,

ερείπια των ονείρων που 'γιναν εφιάλτης

και στοιχειωμένα δείχνουν στα μάτια ενός παιδιού.

Ξεχασμένες βάρκες στην αμμουδιά αφημένες,

θύματα εγκατάλειψης στον ήλιο τη βροχή,

μαζί με τις αξίες σου τις παραμελημένες,

μοιάζουνε με πτώματα που κείτονται στη γη.

Δέντρα υπερήφανα σαν άγημα φαντάρων,

που χρόνια αντιστέκονται με τόση λεβεντιά,

γι αυτούς που αναρριχήθηκαν πάνω στις πλάτες άλλων,

φαντάζουνε χαμόκλαδα στη δίνη του βοριά.

Καράβια ταξιδιάρικα δεμένα στο λιμάνι,

που οι κάβοι τους σαπίζουνε δίπλα στις κουπαστές,

το τέλος της περιπλάνησης, ποτέ στο νου δε φτάνει

κι όλο το παρατείνουν της καρδιάς οι εμμονές.

Κι εσύ γλυκός ταξιδευτής του ονείρου που σε καίει,

το κύμα σου αφουγκράζεται η έρμη ακρογιαλιά,

κάθε πικρό παράπονο κάθεται και της λέει,

την ώρα που η ελπίδα σου μπροστά της ξεψυχά...

Ο αλήτης

Σαν της βροχής τις στάλες

που φέρνει ο ουρανός,
νιώθω να στάζει μέσα μου

η θλίψη κι η ανία…
Απόσταξης σημάδι

κάποιων όμορφων στιγμών,
ένα γλυκό αγκάλιασμα

που κρύβει η δυστυχία!

Καθώς ταξίδεψα μ’ αυτές

στις υψηλές κορυφές,
όλων των αισθήσεων

που η φύση σε προικίζει.
Κι έπειτα να χάνομαι

στις άβατες στοές,
ονείρου αποπλάνηση

που ο νους δεν το ορίζει…

Αυτή η απροκάλυπτη

ανάγκη της καρδιάς,
που όλα τα τακτοποιεί

με τόση αταξία…
Στου έρωτα τις εκφράσεις,

της στιγμής οι επιλογές,
συνθέτουν "ροκ κομμάτι"

που έχει μελωδία!

Αυτό το δυσανάρμοστο

είναι που γοητεύει,
γι' αυτό το απροσδιόριστο

γίνεσαι ποιητής…
«Ζωή γλυκιά σαν Παναγιά

κι εγώ ένας αλήτης...»
Συνάντηση παντοτινή

ή μιας καλής στιγμής;

James Blunt - I really want you

Το ανεκπλήρωτο

Τι να 'ναι άραγε αυτό που θέλει η καρδιά!

Τι να 'ναι άραγε αυτό, που σε κρατάει μακριά του!

Κι όταν εσύ το φτάνεις, αυτό σε προσπερνά,

πάντα ένα βήμα πιο μπροστά να 'ναι η περπατησιά του!

Μυστικά

Μυστικά, που μοιάζουν τόσο κοινά,

τα διακρίνεις στην κάθε ματιά

μα δεν ακούγονται…

Σε ξυπνούν τις νύχτες αργά,

σου σκοτώνουν τα πρωινά,

τη μέρα κρύβονται…

Κάνεις πως δε σ' αφορά,

"είναι καθάρια η δική σου ματιά!.."

Μα λέει τ' ανείπωτα...

Υπάρχω λες, μα δε ζω…

Κι αν είμαι αυτό που μπορώ…

Είμαι το τίποτα!

Νοσταλγία

Πάντρεψα τη νοσταλγία μου

με την απραξία του σήμερα.

Κι έπειτα κατάλαβα, 

πως και το σήμερα νοσταλγία θα είναι, 

στην απραξία του αύριο.

Άσε που κι η νοσταλγία 

από μόνη της, απραξία σημαίνει...

Κ' εγώ για μένα

Σημάδια των καιρών

Αντί να χαμογελούμε κι εμείς

σαν αστέρες του Hollywood,

να συνεντευξιαζόμαστε σε καθρέφτες

με είδωλα μιας εικονικής πραγματικότητας,

και να ενοχλούμεθα από τα φλας των paparazzi

που παραβιάζουν την ιδιωτική μας ζωή,

αφήνουμε να μας βιάζουν κατά εξακολούθηση…

Την προσωπικότητα μας, την αισθητική μας,

την μικροαστική μας καταγωγή,

το δικαίωμα μιας αξιοπρεπής ζωής.

Γιατί εμείς δεν έχουμε «φιλοδοξίες»,

και ζούμε μια ζωή εντελώς πραγματική, κοινότυπη,

που δεν θα παιχτεί σε κανένα κινηματογραφικό πανί,

κι έτσι τον ήρωα μας δεν θα τον μάθει ποτέ κανείς...

Ούτε καν εμείς!..

Καημένη γενιά μου...

Χάσαμε ό,τι όμορφο είχαμε.

Αγαπήσαμε μα δεν αγαπηθήκαμε.

Στους εαυτούς μας ασελγήσαμε…

Κι αυτοκτονήσαμε!

Zbigniew Preisner - Damage fatale

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Στρατηγέ μου, απέσυρε τα στρατεύματα
δε θα πολεμήσομεν άλλο.
Ο πόλεμος αυτός χάθηκε εκ των έσω..."

Διακεκαυμένη ζώνη

Θα 'ρθει η στιγμή

που θα φτάσουμε ως εκεί.

Πότε κι εφόσον

κανείς μας δεν το ξέρει.

Θα φταίνε πάντα οι άλλοι,

οι φίλοι κι οι γνωστοί, δικαιολογίες,

να' χει η καρδιά να υποφέρει!

Κι ενώ το ξέρουμε πριν φτάσουμε ως εκεί,

πως όλοι οι δρόμοι προς τα 'κει μας οδηγούνε.

Σφυρίζουμε αδιάφορα, αγνοώντας τη στιγμή,

έτσι νομίζοντας, απ’ την πυρά της θα σωθούμε!..

(...στο φίλο μου Γιώργο Μ.)

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Πολύμνια

Ψεύτικα αισθήματα

ψεύτη του κόσμου!

Μα το παράξενο

φως του έρωτός μου

φέγγει στου σκότεινου

δρόμου την άκρη

με το παράπονο

και με το δάκρυ,

κόρη χλωμόθωρη,

μαυροντυμένη

κι είναι σαν αίνιγμα,

και περιμένει.

Λάμπει το βλέμμα της

απ' την ασθένεια.

Σάμπως να λιώνουνε

χέρια κερένια.

Στ' άσαρκα μάγουλα

πως έχει μείνει

πίκρα το νόημα

γέλιου που σβήνει!

Είναι το αξήγητο

το μικροστόμα

δίχως το μίλημα

δίχως το χρώμα.

Κάποια μεσάνυχτα

θα σε αγαπήσω,

Μούσα. Τα μάτια σου

θαν τα φιλήσω,

να 'βρω γυρεύοντας

μες στα νερά τους

τα χρυσονείρατα

και τους θανάτους

και τη βασίλισσα

λέξη του κόσμου, 

και το παράξενο

φως του έρωτός μου.

Το αετόπουλο

Ψεύτη ουρανέ που μου 'ταξες

τη γη να αγναντεύω,

κι έγινα αετόπουλο

εσένα να γυρεύω.

Θαύμασα την ανατολή

του πρωινού την αύρα,

μα απ' το απομεσήμερο

με "τσάκισε" η λιακάδα.

Το δειλινό ξαπόστασα

πάνω σ' ένα κλαράκι…

"Ωραίο που 'ταν τ' όνειρο

μα κράτησε λιγάκι!"

Δεν έχω τίποτα να πω...

Διπλή η μοναξιά του ξεκομμένου απ' τον κόσμο
και στενότατα ενωμένου μ' έναν που αργοπεθαίνει...

Zbigniew Preisner - L' aurore

Αναθάρρηση

Σαν πόρτα από ερειπωμένο σπίτι, πατρικό,
άνοιξες την καρδιά μου που ’χε κλείσει.

Το τρίξιμο της, κλάμα κι ουρλιαχτό

για ό,τι αυτή ποτέ δεν είχε ζήσει.

Κι άρχισε να μουρμουράει γλυκόλογα η ζωή,

κι ο ήλιος αναθάρρεψε στο σκοτεινό κατώφλι.

Σαν το πουλάκι που κτυπάει το κέλυφος να βγει,

αφήνοντας παράμερα τ’ άχρηστο πλέον τσόφλι.

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Κυριακή

Ο ήλιος ψηλότερα θ' ανέβει
σήμερα που 'ναι Κυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει
μια θημωνιά στο λόφο εκεί.

Τα γιορτινά θα βάλουν, κι όλοι
θα 'χουν ανάλαφρη καρδιά,
κοίτα στο δρόμο τα παιδιά,
κοίταξε τ' άνθη στο περβόλι.

Τώρα καμπάνες που χτυπάνε
είναι ο θεός αληθινός.
Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε
και μεγαλώνει ο ουρανός.

Άσε τον κόσμο στη χαρά του
κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
σαν τραγουδάκι χαρωπό,
ένα τραγούδι του θανάτου.

Όνειρο φωτιά

Ήμασταν παιδιά σε μια ακρογιαλιά

κι ήταν τα όνειρα μας τα βότσαλα.

Ήμασταν αγνά, ανήμπορα θεριά

την ώρα που όλοι φοβόντουσαν της νιότης τη φωτιά.

Ξέρεις εσύ κανένα θεριό που να μη φοβάται τη φωτιά;

Κι όμως ήμασταν παιδιά… Αλλιώτικα θεριά!

Καθόμασταν κι οι δυο στην αμμουδιά

και βλέπαμε τον ήλιο να χάνεται μακριά…

Ήτανε φωτιά, ήτανε φωτιά

να βλέπεις του ήλιου την καρδιά.

Ήτανε λυγμός, ήταν σπαραγμός

της θάλασσας στα πόδια μας μπροστά…

Ήμασταν παιδιά

και δεν φοβόμασταν τη φωτιά.

Γίναμε η φωτιά,

γι’ αυτό και νιώθουμε τόση μοναξιά!

Μας αντιγράφουν!