Το μαρτύριο της σταγόνας

Ζωή που μοιάζει

με το μαρτύριο της σταγόνας.

Με σμιλεύει σαν πέτρα,

μέρα και ξύσμα…

βδομάδα και χαρακιά….

Το μόνο-που κι αυτό μονότονα-στο χρόνο διαφέρει

είναι το "βάρος" που αυξάνει γεωμετρικά!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ (Κ.Καρυωτάκης μέσα από την κριτική ματιά του Ρένου Αποστολίδη)

Καρτ-ποστάλ

Καρτ-ποστάλ…

Από μέρη που δεν θυμόμουνα καν…

Αν υπήρξαν!

Στη μέσα τσέπη, του σκισμένου

απ’ τη χρήση μπουφάν..

Πως βρεθήκαν;

Καρτ-ποστάλ…

Που όπως προβάλλονται στης ζωής το εκράν

φαντάζουν οράματα επιστημονικής φαντασίας.

Μύθοι, που έπαψαν να αναφέρονται πια

στα σενάρια-αυτής που ζούμε-της γκρίζας ταινίας.

Καρτ-ποστάλ…

Κάποτε ήσασταν για μένα το παν…

Έστω κι ως ρετουσαρισμένη ζωή,

στου νεανικού μου μυαλού τη αχαλίνωτη επιθυμία.

Κι ας ήταν έτσι,

το αποδέχεσαι και του το συχωρνάς

γιατί διαφήμιζε προορισμούς

που μόνο και η σκέψη τους, σου δίνουν αξία.

Καρτ-ποστάλ…

Που τώρα πουλιούνται

στα γραφικά τουριστικά μαγαζάκια.

Να αγοράζονται  ως σουβενίρ,

κάποιες πονεμένες, προσωπικές σου στιγμές

σαν βγαίνουν βόλτα της ψυχής τα «μεράκια».

Καρτ-ποστάλ…

Τώρα είστε απλά και μόνο μια ουτοπία…

Στη μέσα τσέπη, ενός παλιού μου φορεμένου μπουφάν

πριν χαράξω  τη λάθος πορεία…

Χαμένος στη μετάφραση

How old are you?

Σε ελεύθερη μετάφραση:

«Πόσο παλιός είσαι;»

Τόσο παλιός

που οι ιδέες μου 

αρχίζουν

να σκουριάζουν;

Τα όνειρα μου

να αραχνιάζουν;

Και έχει να κάνει

με το χρόνο αυτό;

Αλλά πάλι δεν λένε:

«Όσα φέρνει η ώρα

δεν τα φέρνει ο χρόνος»;

Μήπως πρέπει

 να προτιμήσω από το παλιός

το ώριμος, το μεστωμένος;

"Αλλά ο παλιός είναι αλλιώς!"

Ναι! Μα θα μου πει,

και με το δίκιο του, κάποιος.

"Και ο νέος είναι ωραίος!"

Θέλεις να είσαι  ο ωραίος;

Ή θέλεις να είσαι ο αλλιώς!

Δεν γίνεται και τα δύο, ε;

Όχι! Πάντα κάτι χάνεις στη ζωή 

κάτι άλλο κερδίζεις. Είναι κανόνας !

Το ώριμος και μεστωμένος πάλι…

Μου θυμίζει γιαρμά ξεφλουδισμένο.

Μπα! Τότε θα προτιμήσω

Το κατασταλαγμένος…

Το προφέρεις κι ακούς τις στάλες

απ’ το απόσταγμα της ζωής.

Κα-τα-στα-λα-γμέ-νος!

Ναι! Αυτό είναι…Good idea

που λένε κι οι αγγλοσάξονες.

(γκούουντ αϊ-ντί-α;)

Αυτό πάλι…

που το προφέρεις και μόνο

σου φέρνει αηδία…

Μια τάση εμετική.

Τέλος, το αποφάσισα…

Είμαι παλιός, είμαι αλλιώς

μα στη ψυχή μου νέος!

Seat down-κατάχαμα, τώρα!

Τάξη σε αταξία

Σκουλήκια που κυκλοφορούν ανάμεσα μας…

Δανειζόμενα την δύναμη επιβίωσης του λιονταριού

την υπερηφάνεια του ατίθασου αλόγου

και την εργατικότητα του μυρμηγκιού.

Αδιάφθοροι, διαφθαρμένοι σφικτογιακάδες.

Στριγκάτοι ρασοφόροι υποστηρικτές της σεμνότητας και της ηθικής.

Ένστολοι νταβατσήδες -μπράβοι διώκτες του εγκλήματος.

Παιδόφιλοι σημαίνοντα πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας

που αγαπούν και κόπτονται τόσο πολύ για τα δικαιώματα των  παιδιών 

κατέχοντες περίοπτες θέσεις σε ευαγή ιδρύματα για την προστασία τους.

Ενάντια στο κλεφτρόνι που κλέβει για τη δόση του.

Τη πόρνη που εκδίδεται, γιατί το μόνο που της αναγνώρισαν

ως προσόν απασχόλησης ήταν το κορμί της.

Στον απείθαρχο νεαρό, που αφού πρώτα του ισοπέδωσαν

τα όνειρα  τώρα τον αποκαλούν αλήτη.

Στον περιθωριακό τυπάκο που κοιμάται στο πεζοδρόμιο

και τους χαλάει το αίσθημα της ασφάλειας

και της καλής βιτρίνας…(όλα μα όλα για το θεαθήναι!)

Κι όταν στριμωχθούν, ιδρωμένοι ξεσφίγγοντας τους γιακάδες τους 

 επικαλούνται το γνωστό πια ρητό-καραμέλα της ένοχης απαλλαγής τους: 

«Ό,τι νόμιμον είναι και ηθικόν» λένε!

Κι αν όλους αυτούς σε μια ζυγαριά τους βάλεις…

Μια ζυγαριά που θα μετρά την πλεονεξία με την ανάγκη.

Την αλαζονεία του δυνατού με την «ανομία» του αδυνάτου.

Τη σιγουριά του βολεμένου με την απόγνωση του πεινασμένου.

Την υποκρισία και το θράσος με την στυγνή πραγματικότητα.

Και η ζυγαριά, ακόμα κι αυτή, προς το μέρος τους θα γείρει…

Αλλά ξέρεις γιατί;

Γιατί θα τους βαραίνουν τα ρούχα της παραλλαγής, οι μάσκες

της επικάλυψης αυτών που πρεσβεύουν κι αυτών που πραγματικά είναι,

έναντι της γυμνής οφθαλμοφανής αλήθειας που σκοντάφτει πάνω μας.

Αυτοί, οι αλήτες εγκληματίες, οι «εκδιδόμενες πόρνες»

πολιτικές και μη, οι εκφραστές της «τάξης» με την αταξία.

 

Στους λασπωμένους περιπατητές της λιακάδας

Πατώντας τες, ακούς αυτόν το αηδιαστικό ήχο.

Μοιάζει πολύ και με τον ανατριχιαστικό κλικ

που ακούγεται στο πάτημα μιας νάρκης.

Στο ναρκοπέδιο αυτό που σ’ άφησαν

και πρέπει αναγκαστικά να το περάσεις.

Βρίσκονται μέσα σε γούρνες με βρομόνερα

που έφεραν τα βρόχινα νερά μιας καταιγίδας…

Καρτερώντας ύπουλα και υπομονετικά σαν κόμπρες

να κτυπήσουν στα καθαρά παπούτσια και μπατζάκια

ενός ανυποψίαστου περιπατητή μιας βόλτας στη λιακάδα.

Μιχάλης Κατσαρός-Όταν

Όταν ακούω να μιλάν για το καιρό.

Όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο.
Όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση,
να πλημμυρίζει τα σαλόνια.
Όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου.
Να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα.
Όταν ακούω σένα να μιλάς, εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς.
Όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια,
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους.
Όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία,
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη.
Όταν ακούω να γελούν.
Όταν ακούω πάλι να μιλούν, εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη.
Κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουν σίγουρα τη φωνή,
θ’ ανοίξω το στόμα μου.
Θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες,
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια.
Οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους,
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ (Η εκδίκηση των αυτόχειρων)

Εκλογές 2012 μέρος Β¨

"Σε όλους αυτούς τους δολοφόνους

που έχουν το θράσος ακόμη και τώρα

από τηλεοράσεις και μπαλκόνια

να μας ζητούν τη ψήφος μας!"

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη "φίλη" μου Ν.Δ (...το κοριτσάκι)

Λάθη και όνειρα πάνε μαζί

Μπορεί να κουράστηκα

να πληρώνω των λαθών μου

τους ανεξόφλητους λογαριασμούς.

Που όσο περνούν τα χρόνια

νόμισμα αλλάζουν

και το τίμημα τους

γίνεται πιο σκληρό

στους τώρα υπάρχοντες

χαλεπούς καιρούς.

Μα ποτέ δεν απαρνήθηκα

την πατρότητα τους

και τα καλά κρυμμένα

πίσω απ’  αυτά

μεγαλεπήβολα όνειρα μου

αφού γι αυτά πληρώνω

κι στο ότι δεν έμεινα

ποτέ  ηττοπαθής…

Δρόμοι χωρίς συγνώμη

Πρέπει να ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι

εφόσον το κατόπι μου θα πάρεις…

Κι αν κάνω λάθος στην αρχή θα το ανέχεσαι

άθελα σου θα με ακολουθείς χωρίς να έχεις γνώμη.

Μα θα ‘ρθει η ώρα που δεν θα με αποδέχεσαι

αφού μπροστά σου θα ανοίγονται όλοι οι δρόμοι.

Δρόμοι κι εγώ που κάποτε περπάτησα

και λεηλάτησα τη κάθε πιθαμή τους...

Μπροστάρης, κατακτητής και ετοιμοπόλεμος

σφυρηλατώντας τα ανήσυχα μου βήματα

στο ακούραστο της νιότης το αμόνι.

Μα τα παπούτσια μου, που τώρα πια φθαρήκανε

απ’ τη δική τους να ξέρεις είναι σκόνη.

Στόχος είναι τα λεφτά

(το cd player του πιπινιού) 

VS

(το κασετόφωνο του γύφτου)

Χαραμάδες

Κλείσε το παράθυρο,

το φως λατρεύει τις χαραμάδες…

Αρκεί εκεί έξω να υπάρχει ένας ήλιος.

Κι εσύ να απολαμβάνεις τις εκλεκτές του ακτίνες

αυτές που λάτρεψαν τις χαραμάδες που άφησες

ή που εσύ τις διάλεξες μοναδικές για σένα.

Υστεροφημία

Αγαπητοί μου φίλοι

λίγοι και εκλεκτοί

κατάρα σας αφήνω

να με υπερασπιστείτε

όταν όλοι οι άλλοι

θα με λοιδορούν.

Στους άσπονδους εχθρούς μου

κι αυτούς που δεν γνωρίζω

μία ευχή τους δίνω

όσο θα με επαινούν

ένα καθήκον έχουν

να με αμφισβητούν.

Και ως αμφιλεγόμενος

ηλίθιος ή σοφός

σπουδαίος ή κοινός

έτσι να σας αφήσω.

Αλλιώς τι νόημα θα ‘χει

ο θάνατος μου αυτός

εάν σε δυο στρατόπεδα

εγώ δεν σας χωρίσω;

Τι είναι αυτό;

Το ρέκβιεμ ενός ζώντα νεκρού

Τι να σου κάνει

ένας ήλιος…

μία θάλασσα…

κι ένα βλαστάρι

φυτρωμένο στη γη;

Όταν δεν έχεις

το νερό της προσμονής

να το ποτίσεις,

τη βαρκούλα ελπίδας

να την αρμενίσεις

και δεν σου απέμεινε

ούτε του εαυτού σου

η σκιά!

Σ.Κόκοτας-Μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα τη πόρτα-1967

Δίλημμα-Έχω μάθει

Το μέτρο σύγκρισης

Λέξεις σταγόνες δηλητήριο

για να τις πίνεις στην υγειά σου κι άσπρο πάτο

μεθώντας την εσφαλμένη εντύπωση

πως αυτό που ζεις δεν έχει παρακάτω.

Χαρακτηρισμοί που πια δεν με τρομάζουνε.

Αντίδοτο στις φιλοφρονήσεις και κολακείες των άλλων.

Λες κι η ψυχή έχει ανάγκη από εγκώμια

από συγκρίσεις των μικρών με των μεγάλων!

Όλα εξαρτώνται από το μέτρο σύγκρισης.

Τη ζυγαριά που τα μετρά η συνείδηση σου.

Η ελαφρότητα να έχει αξία μέσα σου

κι όχι η βαρύτητα που συνοδεύει την ύπαρξη σου!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ (Edith Piaf-L' accordeoniste)

Προσδοκίες με αναβολές

Μηδέν εξαιρουμένου απ΄το θάνατο

γι αυτόν που το γνωρίζει τον εκάνει αθάνατο!

Και δεν υποθηκεύει την ώρα τη στιγμή

σε κάτι που δεν ξέρει αν αύριο θα είναι εκεί.

Κι όσοι αυτό πιστέψαν πλανήθηκαν οικτρά

τη κάθε τους ημέρα άφησαν να περνά.

Κι όλα τα αναβάλουν στο ανύπαρκτο τους αύριο

που σήμερα όταν γίνει το αφήνουν για μεθαύριο.

Κι αν της ζωής σου κανείς τον απολογισμό

τα ίσως με τα πρέπει πρόσημο αρνητικό.

Τότε θα καταλάβεις «τι λάθος έχεις κάνει»

γιατί αυτό που θα ‘χεις, ποτέ δεν θα σου φτάνει.

Γραμμές ζωής

Οι εργάτες σχολούν απ΄τις δουλειές τους

μυρμήγκια που αφήνουν τις φωλιές τους…

Παύει να καπνίζει η τσιμινιέρα

σαν τσαγιερό που ετοίμασε το τσάι

μία αριστοκράτισσα κυρία το σερβίρει

στις εκλεκτές της φίλες που "αγαπάει".

Συνωστισμός στων λεωφορείων τις στάσεις

πρόσωπα φανερά καταβεβλημένα

από τον κάματο της μέρας κουρασμένα

εικόνες με χαμογελαστά μοντέλα

οι σύγχρονες διαφημιστικές ταμπέλες εναλλάσσουν.

Νόμισμα χαραγμένο σε δυο όψεις

μονάχα η τύχη ορίζει πως θα κάτσει

κορώνα -γράμματα παίζει τη ζωή του

αυτός που τίποτα δεν έχει πια να χάσει.

Κι ας όλα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα

σαν ένα πλότερ που γραμμές σχεδιάζει

ανάλογα τις εντολές που έχει πάρει

κάποτε  τελειώνει το μελάνι.

Και τότε οι γραμμές δεν θα 'χουν χρώμα

διεύθυνση, φορά και διαστάσεις

κι ούτε θα μπορείς να διακρίνεις

αν είναι κατηφόρα η ανηφόρα

και που σε βγάνει ο δρόμος που έχεις πάρει!

The Formix-A precious white rose-1965

Μπουνάτσα τώρα...Καπετάν Γιώργη!

Ήσουν αετός

κι εγώ ήμουν το αετόπουλο,

ο καρπός κάτω απ΄ του δέντρου τη σκιά σου.

Ό,τι είμαι και δεν είμαι, σε σένα το όφειλα

σε αυτά που μου δώσε η απέραντη αγκαλιά σου.

Έτσι  απρόσμενα το δέντρο ξεριζώθηκε

μια για πάντα πέταξε ο αετός

ακολουθώντας του ουρανού το κάλεσμα

και από τότε το σκιερό του πέταγμα

με άφησε μονάχο μου στο φως!

Κι ένιωσα τη ζωή στα δυο να κόβεται

απ’ του θανάτου σου την πένθιμη αιχμή

σ’ αυτήν που εγώ σε είχα πλάι μου

κι εκείνη τώρα πια που έχεις χαθεί.

Τώρα το μόνο που μου απόμεινε

μια ψευδαίσθηση, πως ίσως μπορέσω

έστω και λίγο να σου μοιάσω…

Και μια φωτογραφία στο σαλόνι μου

σαν έρχονται τα δύσκολα να σε κοιτάζω.

Μήπως και πάλι βρω το αποκούμπι μου

και το κουράγιο για να συνεχίσω

σαν τότε που όλα τα προβλήματα

δεν μ’ άφηνες μονάχος να τα λύσω!

Κι ύστερα πάλι, έρχονται στη μνήμη μου

τα λόγια που στο μνήμα σου είχα γράψει.

Για την άλλη, τη μεγάλη αγάπη σου

κάθε περαστικός να τη θαυμάσει:

«Η θάλασσα ήταν όλη σου η ζωή

με τις φουρτούνες της

στο αρμυρισμένο σου κορμί…

Μπουνάτσα τώρα… Καπεταν Γιώργη!»

Για σένα οι φουρτούνες βλέπεις πέρασαν

τώρα εγώ πρέπει να πάρω το τιμόνι…

Κι αυτά που μου είχες μάθει δεν τα ξέχασα

να ξέρεις πως ο γιος σου μεγαλώνει!

12-10-2004

Απών

Σε επιπλήττουν, πως απ' τα δρώμενα
δεν πρέπει να είσαι απόντας...
Κι αναρωτιέσαι τι θα συνέβαινε
εάν εσύ ήσουν παρών!

Ένα ακόμη χέρι σηκωμένο.
Συνεπής ακροατής, της στείρας άποψης
της τσέπης των δικών τους εκλεκτών.
Χωρίς δικαίωμα άποψης και γνώμης
αφού ποτέ δεν θα 'σαι εσύ ο ομιλών!

Γιατί οι ιδέες σου θεωρούνται
ονειροπόλες και "ακραίες"
και προβληματίζουν το χειραγωγημένο
πλήθος των εαυτών χειροκροτητών.

Κι έτσι, κατ' επιλογήν ή όχι
πάντα εσύ θα είσαι ο απών!

Ρεμπέτικο (Τα νέα της Αλεξάνδρας-Σ.Παγιουμτζής-1963)