Κ.Γ.Καρυωτάκης - Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν σκοτάδι
                Και με είδε μια αχτίδα


Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπο της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πως μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης
πως εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα, σαν από τρυφερότη,
εγώ, που μ' έχει πέτρα κάνει ο πόνος.