Η συνάθροιση

Σχεδόν σε κάθε μας συνάθροιση ήσουν απών.
Αλλά κι όταν τύγχανε να παρευρεθείς
πάντα κάτι συνέβαινε και το "έβαζες στα πόδια".
Και σήμερα-άλλο πάλι και τούτο-έστειλες
την απαισιοδοξία να σε εκπροσωπήσει.

Στρογγυλοκάθισε στη καρέκλα σου, κι άρχισε τα "μα και τα μου..."
Κι όλοι οι άλλοι άρχισαν να μιλούν ψιθυριστά:
"Τι μας την έστειλε αυτή", μουρμούριζαν.
"Χωρίς την παρουσία της δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα!"
"Που χαζολογάει πάλι η χαζοχαρούμενη;"

Τότε το άδικο δεν άντεξε και αναφώνησε:
"Δεν φταίει αυτή που μας έχει κακομάθει!"
"Εμείς φταίμε που της δώσαμε τόση σημασία..."
Αμέσως ο αυθορμητισμός μαζεύτηκε στη καρέκλα του.
Το θάρρος δείλιασε και μας κοίταζε στα μάτια πλέον σκεπτικό.
Η αυτοθυσία το πήρε απόφαση:" Ή εμείς ή αυτή!", είπε.
Και ο θυμός κτυπώντας το χέρι του δυνατά στο τραπέζι,
βροντοφώναξε: "Μπορούμε και χωρίς αυτή!"
"Κι εμείς τι είμαστε εδώ, απλά και μόνο ένα συναίσθημα;"
_ "Όχι βέβαια!"...Αναφώνησαν άπαντες.

Τη στιγμή εκείνη ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται αλαφιασμένη.
"Άργησα το ξέρω, αλλά δεν φταίω εγώ!"
"Εσείς φταίτε, ή θα ερχόσαστε πιο νωρίς ή θα με καθυστερείτε
πάντα, με την ανασφάλεια σας και την μεμψίμοιρη αποφασιστικότητα σας!"
Η απαισιοδοξία σηκώθηκε να φύγει, κατάλαβε πως "δεν την έπαιρνε άλλο..."
Για μια στιγμή κοντοστάθηκε μόνο, χαιρέτησε με ένα βλέμμα λυπητερό
και αποχώρησε κλείνοντας αργά τη πόρτα πίσω της.