Γεφύρωσα το χθες μου με το αύριο.
Επέλεξα το δρόμο της επιστροφής για μέλλον.
Το σήμερα με κοιτάζει παράξενα:
_ "Αυτό που ζεις είναι ήδη παρελθόν", μου λέει!
Το παρόν το συντροφεύει η κατάντια σου
τη ματαιότητα σου έχει συντροφιά το μέλλον.
Κι έτσι αναγκάζεσαι να ζεις σ' ένα διαρκές παρελθόν.
Που κατά την περίσταση, τη μάσκα του παρόντος φοράει
κι άλλοτε την αλλάζει με αυτή του μέλλοντος.
Μέχρι το πρόσωπο σου γίνει ένα με αυτές
και οι γκριμάτσες τους ανέκφραστα προσωπεία
Φίλε γιάννη, μου φαίνεται πως στην πραγματικότητα εμείς βάλαμε όρια και διαχωρίσαμε το χρόνο σε 3 μέρη. Ίσως υπάρχει μόνο "η στιγμή που περνά και χάνεται".
ΑπάντησηΔιαγραφήσ.σ.
Φίλε σ.σ, έτσι είναι όπως τα λες...αλλά ορισμένες "στιγμές περνούν αλλά δεν χάνονται"...μένουν εκεί, σαν μέτρο σύγκρισης αυτών που πρόκειται να 'ρθουν!
Διαγραφή