23 Απριλίου 2012
Εφημερεύον
Δεν με ξέρεις...
Δεν γνωρίζεις ποιος είμαι.
Κι αν με ξέρεις
δεν ζούμε την ίδια ζωή!
Εσύ μετράς στον ουρανό τ' αστέρια
κι εγώ τα βήματα μου στη γη.
Προσποιείσαι,
για έναν άλλον που θέλεις να μάθεις
κι όταν γύρεις προς τα με να κοιτάξεις
στου καθρέφτη σου το τζάμι κτυπάς.
Δεν σε ξέρω...
Μα ούτε ζήτησα και ποτέ να σε μάθω.
Μόνο προσπάθησα να σε αντιγράψω
μήπως κι αλλάξω αυτό που μισώ.
Αποτυχία,
ένα κακέκτυπο που μας φέρνει αηδία
κατορθώσαμε να φτιάξουμε εμείς.
Δυο σταγόνες,
που όσο κι αν φαίνονται ότι μοιάζουν
στάλα τη στάλα κουράζουν-
σαν περιμένεις να γεμίσουν της ζωής το κενό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν σε ξέρω
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν με ξέρεις
υποφέρω
κι υποφέρεις
τη ζωή φέρνουμε γύρω
δεν θα γείρεις
δεν θα γείρω
:)
τι ωραια
ΑπάντησηΔιαγραφήθα ζούσαμε
αν αγαπούσαμε
και οι δυό
τα ίδια πράγματα
μ αρεσε πολύ το ποίημα σου...μπαγάσα αδελφέ!