Παράπονο...

Είμαι πινακίδα σε εθνική οδό.

Άψυχος, ασάλευτος, παγωμένο νερό.

Να δείχνω έναν δρόμο, να λέω προς τα κει,

εκεί που πρέπει να παν οι πολλοί.

Κάποιοι με στήσανε, να λέω το "σωστό",

το δρόμο που μου 'δειξαν, να τον δείχνω κι εγώ,

κι ότι κατέκρινα, πιστά υπηρετώ.

Περνούν αυτοκίνητα, περνούν φορτηγά,

στα φώτα τους αισθάνομαι την χαμένη ματιά

την αγωνία τους να πάρουν την σωστή διαδρομή

μην τυχόν και δεν πάνε, εκεί που παν οι πολλοί.

Αχ! Και να ήμουν κυπαρισσάκι ψηλό

σε δύσβατο δρόμο, σε μονοπάτι ξερό

που χάραξε το βήμα του κάθε διαβάτη,

εκείνου που επέλεξε της καρδιάς του τον χάρτη.

Να είμαι η ανάσα του, η δροσιά του, εγώ,

στο δύσκολο δρόμο του να με βρει αρωγό.

Στα μάτια του να 'χει την δική μου θωριά

τη γεμάτη περηφάνια, την λυγερή λεβεντιά.

Το κορμί του να γείρει, να αισθανθεί σιγουριά,

έναν ίσκιο να βρει στην δική του σκιά.

Να ποτίζονται οι ρίζες μου, με ιδρώτα αλμυρό

ενός δίκαιου αγώνα που δεν έδωσα εγώ,

αφού...Στης "ασφάλτου την δόξα" έπρεπε να κοπώ.