Ο τοίχος

Ανάμεσα σε σένα και σε μένα

υψώνεται ένας τοίχος...

Ένας τοίχος σιωπής και μοναξιάς.

Ένας τοίχος ανάγλυφος και ανάλογος της ύπαρξης σου,

που έκτισε λιθαράκι-λιθαράκι

η ανιδιοτελής ιδιαιτερότητα του είναι μας.

Κι εμείς σκυφτοί, βουβοί,

με το κεφάλι χειροβασταζόμενο

σαν τον "πωλών επί πιστώσει",

οραματίζοντες του τοίχου μας την διακόσμηση.

Άλλοτε, με σκέψεις που στοχάζονται πανέμορφα τοπία

των παιδικών μας χρόνων αναίμακτες πληγές.

Με ονείρων περιγράμματα που αφήνουν γκρίζο φόντο

να φαίνονται εντονότερα του χρόνου οι ραϊσές.

Κι άλλοτε αργογέρνοντας την πλάτη μας στον τοίχο

λίγο να ξαποστάσουν της ψυχής μας οι ενοχές.

Και εκεί στη μέση αντικριστά, σαν κάτι να του λείπει

μια απουσία σημαντική που φέρνει μόνο λύπη.

Είναι ο παλιός καθρέφτης σου που έγραφε "Καλημέρα"

να σου θυμίζει το πρωί, πως έρχεται άλλη μέρα...