Πάει καιρός
που ο θυμός έπαψε
να ουρλιάζει σαν σειρήνα τα βράδια.
Που τα ανθρωποειδή υποκείμενα
σαν κορύνες του μπόουλινγκ
εκσφενδονίζει στο διάβα του.
Που τις άναρχες ιαχές της μάχης
διαδέχτηκε η σιωπή της απόγνωσης.
Πάει καιρός
που ο πόνος έγινε αναλγησία,
η απραξία έπαψε να είναι συμφορά,
και η ζωή σου να έχει αξία.
Πάει καιρός…
Πόσος καιρός δεν ξέρεις.
Αφού ο χρόνος σταματάει το μέτρημα
εκεί που αρχίζει ο θάνατος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου