Λαμπιρίζουν τα μάτια μου,
κι ως πυγολαμπίδα αναπηδώ στο σκοτάδι.
Κει έξω… Όταν η νύχτα πέφτει,
εγώ θ' ανασηκώνομαι να υποδεχτώ το αύριο.
Όταν το "ψέμα" σβήσει,
εγώ θ' ανάβω το τελευταίο μου τσιγάρο.
Και την αυγή θα βλαστημώ τη μοίρα μου,
το ριζικό μου τ’ άτυχο…
Που μ’ έταξε μοναχικό καβαλάρη της βροχής
μιας ανοιξιάτικης -ηλιόλουστης- ημέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου