19 Απριλίου 2013

Συνάντηση σκιών















Σημαντικό δεν είναι πια, που με προστάζεις φίλο!
Σαν κάθεσαι με τις ώρες, για όνειρα να μου λες.
Να βλέπεις πίσω απ' τα μάτια μου, τον ανατέλλων ήλιο,
που κάποια στιγμή ξημέρωσε στο μακρινό σου χτες.

Θα προτιμούσα μοναχά περαστική να ήσουν,
και καθώς θα με πλησίαζες να χάνομαι ως θεός.
Να μην αναγνώριζες ποτέ, ποιος ήμουν κι αν ήμουν,
να σταματούσαν όλα εκεί, που τ' άφησε το φως.

Και τι απόμεινε από 'μας, απ' τους παλιούς εαυτούς μας;
Μουντές φιγούρες, σκυθρωπές, στην αχλή μιας ζωής!
Με δίχως σάρκα και οστά, τι κι αν σκιρτά η ψυχή μας…
Αφού είμαστε παιδιά φωτιάς, αγάπης μοναχής!

3 σχόλια:

  1. Καλως ηρθες..
    κι ας ειναι ολα μοναχικα!


    "-Χελιδονάκι μου γοργό
    πού ‘ρθες απ’ την έρημο ,
    τι καλά μας έφερες ;
    -Την υγεία και τη χαρά
    και τα κόκκινα τ’ αυγά"

    :) :) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :))) ωραίααααααα

    Όλα καλά;

    για τη δεύτερη στροφή μην ανησυχείς
    κρίση είναι θα περάσει :p

    το ποιητικό αποτέλεσμα σαφώς γοητευτικότατο!

    Εύχομαι η ζωή σου να είναι Δρόμος Φωτός
    που ολοένα θα δυναμώνει...

    Να σαι καλά που είσαι καλά χαχαχα

    Φιλιά, Καλό Ξημέρωμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαιρομαι που εισαι ξανα εδω. Ειναι τοσο ομορφο που δεν μπορω παρα να επαναλαβω! (με μικροαλλαγες)
    :)

    Σημαντικό δεν είναι πια, που με προστάζεις φίλο!
    Σαν με τις ώρες κάθεσαι, για όνειρα να μου λες.
    Να βλέπεις πίσω απ' τα μάτια μου, τον ανατέλλων ήλιο,
    που κάποτε ξημέρωσε στο μακρινό σου χτες.

    Θα προτιμούσα μοναχά περαστική να ήσουν,
    κι όπως θα με πλησίαζες να χάνομαι ως θεός.
    Να μην αναγνώριζες ποτέ, ποιος ήμουν και αν ήμουν,
    να σταματούσαν όλα εκεί, που τ' άφησε το φως.

    Και τι απόμεινε από 'μας, απ' τους παλιούς εαυτούς μας;
    μουντές φιγούρες, σκυθρωπές, στην άχλη μιας ζωής!
    δίχως σάρκα ούτε οστά, τι κι αν σκιρτά η ψυχή μας…
    Αφού είμαστε παιδιά φωτιάς, αγάπης μοναχής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή