11 Φεβρουαρίου 2012

Το βαλς των χαμένων ονείρων













Το κρύο χτενίζει τους δρόμους της πόλης, απ' άκρη σε άκρη.
Στο παγκάκι κοιμάται η αγάπη του, άστεγη κι αυτή σαν κι αυτόν.
Το μπουκάλι αδειάζει, τελευταία γουλιά γιατρειάς.
Από τη μέσα τσέπη, προς το μέρος της καρδιάς, στο λερό, φαγωμένο
παλτό του, βγάζει μια φωτογραφία.
Την κοίταζε σαν να αγνάντευε από την πιο ψηλή κορυφή, την όμορφη
πλευρά της ζωής του. Μιας ζωής γεμάτης όνειρα για το μέλλον,
πολλά υποσχόμενης, ένας ήλιος καθαρός σ' ένα ανοιξιάτικο δείλι
που αντανακλούσε στη θάλασσα, δέκα τρία χρόνια πριν.

Φορούσε ένα καλοσιδερωμένο άσπρο πουκάμισο, ξυρισμένος, χαμογελαστός,
σωστός άνθρωπος κι όχι αγρίμι, όχι σκουπίδι πλάι στα σκουπίδια της πόλης.
Δίπλα του αυτή, πιο εκτυφλωτική κι από τον ήλιο, τα μαλλιά της καταρράκτες
στον ώμο του, τα μάτια της έτοιμα στου ονείρου τη γη να σε ταξιδέψουν.
Στο παγκάκι χαραγμένο το όνομα της: "Δεν θα σε αφήσω ποτέ!-Στέλλα".
Σαν επιγραφή γραμμένη σε ανδριάντα ενός θαρραλέου έρωτα, σαν ένα μνημείο
τιμής ένεκεν, των χρόνων της ανεμελιάς και της ζωής που άξιζε να ζεις.

Από ένα σπιρτόκουτο βγάζει μια μισοπατημένη γόπα και την ανάβει.
Απόψε η νύχτα είναι πιο κρύα από ποτέ, κι αυτός προσπαθεί να ζεστάνει
τη πονεμένη του καρδιά, που τόσο καιρό του παραπονιέται πως την έχει ξεχάσει.
Κάθε βράδυ-πάνε χρόνια τώρα-σε αυτό το παγκάκι κοιμάται, αυτό είναι
το σπίτι του, το κρεβάτι του, το βιός του όλο.
Όλοι το ξέρουν στη γειτονιά-πως αυτό και το απαρηγόρητο βλέμμα του, είναι
η άλλη πλευρά της ζωής του...Της προδομένης.
Έγειρε, έχοντας για προσκέφαλο το δεξί διπλωμένο του χέρι. Έκλεισε
τα μάτια του κι ονειρεύτηκε μια ξεχασμένη στιγμή της ζωής του.
Οι δυο τους χόρευαν βαλς λυπημένοι, υπό το φως των κεριών σε ένα άδειο
από έπιπλα σαλόνι, καθώς έξω χιόνιζε..."Το βαλς των χαμένων ονείρων!"

Το άλλο πρωί, το απορριμματοφόρο του δήμου, μάζεψε και το τελευταίο
σκουπίδι της γειτονιάς. Την επόμενη μέρα μια καλοστεκούμενη, όμορφη κυρία
ρωτούσε γι αυτόν-που έμενε-κι όλοι της έδειχναν το άδειο παγκάκι.
Πλησίασε το παγκάκι...Ανάμεσα στα ξύλα του, σφηνωμένη, διέκρινε μια
φωτογραφία να τη θροΐζει ο άνεμος.Τη πήρε στα χέρια της-δυο σταγόνες
δάκρυα κύλησαν από τα όμορφα, ακόμη και τώρα, μάτια της.
Στο πίσω μέρος έγραφε: "Εγώ δεν σ άφησα ποτέ!"





15 σχόλια:

  1. :(((
    Η αγάπη άργησε ένα βράδυ :(

    Τελικά σου πάνε πιο πολύ τα πεζά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλό αλλά νομίζω πως το ποίημα το έχεις βαθιά μέσα σου.

    Ρένος στον καθρέφτη

    ΥΓ
    Πολύ βαθιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το ξέρω μεγάλε κειμενοδιδάσκαλε...δεν είμαι σε σύγχυση.

    "ο καθείς εφ' ω ετάχθη"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. δεν πίστευα πως κάποτε θα μ' έκανες να δακρύσω...

    καλημέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλλον το σκουπιδάκι στο μάτι σου θα φταίει κι όχι η γραφή μου.

      Πάντως σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, Βίκυ!

      Διαγραφή
    2. να είσαι σίγουρος πως κανένα σκουπιδάκι δεν είχα στο μάτι μου!
      ούτε και στο γράφω για να σε κολακέψω. τι λόγο θα είχα άλλωστε;

      Διαγραφή
    3. Βίκυ μου, δεν έχει να κάνει με σένα...αυτσαρκάζομαι...το έχω αυτό το ελάττωμα...το είπα αυτό... γιατί με τα καλά σου λόγια... μην τυχόν στο τέλος το πάρω πάνω μου!
      Άσε με εμένα, ξέρω τι κάνω...

      Διαγραφή
  5. αγρίμι..........................................


    κι αυτό είναι ποίημα
    ό,τι είσαι είσαι, ακόμα και όταν δεν είσαι
    ακόμα κι αν προσπαθείς να μην είσαι
    ακόμα κι αν δεν θέλεις να είσαι..

    τελοσπαντων.. παραλυρώ.. είναι απ το χαστούκι...


    αγρίμι λοιπόν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. χαστούκι, γιατί;

    γιατί με άγγιξε και δεν ήθελα να πω κι εγώ τί μου προκάλεσε ακριβώς.. το εξέφρασα λοιπόν έτσι

    ο λόγος που με άγγιξε; η συνειδητοποίηση αυτού που λες,
    πόσο δικό μου το νιωσα ή μάλλον πόσο δικό μου είναι

    δεν είμαι όμως η μόνη έτσι;
    αν ήμουν μόνη δεν θα υπήρχαν τόσα αγρίμια γύρω

    συγνώμη, αυτό σκέφτηκα, εκεί έμεινα, δεν πηγα παραπέρα

    και τώρα που επέστρεψα σκέφτομαι πώς ένα λογοτέχνημα, μια μυθοπλασία μπορεί να εκφράσει με τόσο ρεαλιστικό τρόπο ανθρώπινα συναισθήματα, να χαρτογραφήσει με 'επιστημονική' ακρίβεια ανθρώπινες ψυχές..
    μετά, την προσφορά του γραφιά, τη διαδικασία της γραφής, πολλά και διάφορα.. και ξαναξέφυγα.

    γενικότερα δεν το χω σήμερα :)

    πάντως το 'σωστός άνθρωπος' του τότε και το αγρίμι του σήμερα...... κουβαλάει τόση οξύμωρη ένταση, τέτοια περιεχόμενο μετάβασης που φτάνει να γράφεις για χίλιες ζωές ίσως.. ή να πονάς για τόσες.. ή όλα μαζί και οτιδήποτε...

    μην κουράζω

    θυμήθηκα και ένα βίντεο σχετικό κάπως
    πάω να το βρω και να στο φέρω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. http://www.youtube.com/watch?v=5nUpAJRpQrk&feature=player_embedded

    ευχαριστώ
    καλή σου νύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φοβερό βίντεο...από μια άλλη μορφή τέχνης.

      (θα το ξαναπώ...Τέχνη, ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή!)

      Διαγραφή
    2. χαίρομαι ειλικρινά που σου αρέσει jo..
      Καλημέρα.. με υπόκλιση..
      στην Τέχνη που αναπνέει τις βαθύτερες ανάσες της και εδώ.. ;)

      Διαγραφή
  8. Καταπληκτικό!
    Έπρεπε να το σταματήσεις όμως στο....Το άλλο πρωί, το απορριμματοφόρο του δήμου, μάζεψε και το τελευταίο
    σκουπίδι της γειτονιάς....έως εδώ!
    Η καλοστεκούμενη κυρία μετά τόσα χρόνια δεν είχε καμμία θέση στο γραπτό σου! Αυτά για να μην λές ότι δεν σε διαβάζω και μάλιστα προσεκτικά!
    Μπράβο φίλε μου Γιάννη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!ΜΟΥ ΞΥΠΝΙΣΕ ΒΑΘΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ...ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΕΖΟ ΛΟΓΟ ΕΙΣΑΙ ΕΞΙΣΟΥ ΚΑΛΟΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΙΚΟ.ΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΜΟΥ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή