Απλησίαστα όνειρα

Απλησίαστα όνειρα,
φυτρωμένα στους πιο απόκρημνους βράχους.
Αετών φτερουγίσματα, ούτε εκείνα πια, δεν τα φτάνουν.
Η ψυχή αφιλόξενη, θάλασσα ανταριασμένη
βαρκούλα ανήμπορη η ελπίδα μου, σ' ένα όρμο σιωπής βουλιαγμένη.

Κι όλα μοιάζουν ατάραχα προικισμένα σαν μοίρες
που μπορούν κι αντιστέκονται σε κάθε κακουχία κι απουσία χαράς.
Ορκισμένοι στρατιώτες στο καθήκον του χρόνου
να γερνούν μαζί σου, σαν τα ανεμολόγια κοιτάς.
Μια πνοή περιμένουν, ένα φύσημα, ένα αγέρι
τους ανθούς του ονείρου σου προς τα σένα να φέρει...