Σκυμμένα αγάλματα

Το βλέπεις μπροστά σου πως όλα τελειώσανε

γίναμε Ιούδες και το φιλί μας τους δώσαμε.

Με γράμματα ανάγλυφα το τέλος μας γράψαμε

κι ό,τι πρεσβεύαμε στα μάρμαρα θάψαμε.

Τις μορφές που αγαπήσαμε τις κάναμε σκυμμένα αγάλματα

για να υπάρξουν σωτήρες πρέπει να υπάρχουν και θαύματα!

Με ένα σταυρό μαρτυρίου η ζωή μας γονάτισε

δεν σταθήκαμε όρθιοι και στο σβέρκο μας πάτησε.

Και τώρα τι;

(από ένα παιδί 16 χρονών)

Μπορεί να μην είμαι ένας ήρωας

μπορεί να φοβάμαι το κακό

μα ξέρω να ζω με ιδανικά

με έργα παντοτινά!

Μπορεί να μη πολεμήσω ποτέ στη ζωή μου

ίσως να πεθάνω από θάνατο αργό

μα εάν ποτέ μου τύχει δεν θα διστάσω

στη μάχη που επέλεξα να σκοτωθώ.

Γιατί στη ζωή έμαθα να μάχομαι

έμαθα να ζω προκλητικά

δεν με νοιάζει εάν οι άλλοι πούνε

πως έπεσα για ψευτοιδανικά.

Για μένα θα είναι το πιο σωστό

το πιο μεγάλο κατόρθωμα μου

γιατί τα ιδανικά θα 'ναι δικά μου

κι αξίζει μαζί τους κι εγώ να χαθώ.

Ίσως με τρομάζουν αυτές οι σκέψεις

ίσως να αποφεύγω να μιλώ για αυτά

μα ξέρω καλά τον εαυτό μου

ξέρω τι θέλει η καρδιά!

Αυτό που μου αξίζει

Έφτασε επιτέλους η ώρα

να απονείμω σε μένα αυτό που μου αξίζει

ένα μετάλλιο βλακώδους ευθύνης

φτιαγμένο επιμελώς εδώ και καιρό.

Με τις ματαιοδοξίας μου

τις κουρασμένες ημέρες

πιασμένοι αδύναμα οι κρίκοι

σε μια αλυσίδα από κρίματα

περασμένα σαν θηλιά στο λαιμό.

Σαν η ψυχή μου φτερούγισε

σε ανοικτό ουρανό

τη στιγμή που με διάλεξε

για παιδί του ο αέρας

τη στιγμή που η αλήθεια ξεπρόβαλε

σαν ήλιος σε παγερό πρωινό.

Τότε και μόνο τότε, κατάλαβα

με την ευτυχία κάποιων άλλων

πως είχα επιλέξει να ζω.

Η μέχρι τώρα ανούσια ζωή μου

θα γίνει στάχτη στη φωτιά της καρδιάς

μαζί με όλα αυτά που καυχιόντουσαν πως τα ποθούσα

μαζί με όλα αυτά που σε ανάγκασαν να τα αγαπάς.

Έφτασε επιτέλους η ώρα

να απονείμω σε μένα αυτό που μου αξίζει

κι από τη μήτρα της μάνας μου

να αρχίσω να ζω...