Στην "πάλαι ποτέ"

Σ' ακολουθεί βήμα το βήμα κι ας μην το ξέρεις,

αμφιβάλεις ακόμα… "κι αν ήσουν τότε, πάλι εσύ!"

Κοιτώντας πίσω, τ' αγνά της μάτια πάντα θα βλέπεις,

να σιχτιρίζουν —γεμάτα αηδία— την τωρινή σου ζωή.

Μια παρουσία που αδιαφορεί, κι αν δεν τη θέλεις,

θρηνώντας γοερά μια πονεμένη κι αλησμόνητη στιγμή.

Για αυτό το παιδί, που κρύβεις μέσα σου,

μα με τα χρόνια αργά πεθαίνεις,

κι αυτή σα μάνα, σ' εσέ το σπλάχνο της πενθεί!

Κάθε φορά που την ελπίδα σου ξοδεύει,

η φτηνή υπόσταση στη σύγχρονη πλέον εκδοχή,

που τη ζωή σου απ' όνειρα ορφανεύει,

ξεχνώντας στο αύριο την —«πάλαι ποτέ»—

παιδική σου ψυχή…

Madrugada - Vocal

Ανθρώπων σφάλματα

Στιγμές που χαραμίζονται

για όνειρα και για πάθη,

που 'χουν αιτία, κάποια,

ασήμαντη αφορμή…

Δακτυλοδεικτούμενες

παραφωνίες, λάθη,

για να πειστούν κ' οι πιο αδαής

πως είμαστε θνητοί!

Κι ας κάποιοι ανεμίζουμε

την αρετήν σημαία,

περιχαρής κομπάζουμε:

"Ποιοι είμαστε εμείς!.."

Με το καλό και το κακό

αδέλφια σιαμαία,

που το 'να τ' άλλο ακολουθεί

στο λάθος και σωστό!

Ένα τσιγάρο μέρα

Σαν καπνός από τσιγάρο

που σκορπάει στον αγέρα…

Χάνεται, χαλιέται η μέρα,

μα η κάφτρα της εκεί.

Τη ρουφάς και σε ρουφάει,

την ίδια πίκρα σε κερνάει,

κι η οσμή απ' τον καπνό της

πάντα θα σ' ακολουθεί!

Συνάντηση σκιών

Σημαντικό δεν είναι πια, που με προστάζεις φίλο!

Σαν κάθεσαι με τις ώρες, για όνειρα να μου λες.

Να βλέπεις πίσω απ' τα μάτια μου, τον ανατέλλων ήλιο,

που κάποια στιγμή ξημέρωσε στο μακρινό σου χτες.

Θα προτιμούσα μοναχά περαστική να ήσουν,

και καθώς θα με πλησίαζες να χάνομαι ως θεός.

Να μην αναγνώριζες ποτέ, ποιος ήμουν κι αν ήμουν,

να σταματούσαν όλα εκεί, που τ' άφησε το φως.

Και τι απόμεινε από 'μας, απ' τους παλιούς εαυτούς μας;

Μουντές φιγούρες, σκυθρωπές, στην αχλή μιας ζωής!

Με δίχως σάρκα και οστά, τι κι αν σκιρτά η ψυχή μας…

Αφού είμαστε παιδιά φωτιάς, αγάπης μοναχής!