21 Σεπτεμβρίου 2011

Με τα πρωτοβρόχια










Μύρισε το χώμα
και στη ψυχή μου μίλησε
χαρές και χελιδόνια
πετάξανε μακριά.

Ήρθε ο χειμώνας
σταγόνα και με φίλησε
κάθε καλοκαίρι
με αποχαιρετά.

Κρύφτηκε ο ήλιος
κι η θλίψη με πλημμύρισε
με τα πρωτοβρόχια
χάνεται η χαρά.

Λόγια ακροβάτες
κι η καρδιά μου λύγισε
τέτοια καλοκαίρια
να μη 'ρθουν ξανά!

Όνειρα κομμάτια
που ο αέρας φύσηξε
πολύχρωμα μπαλόνια
που σκάνε στη βροχή.

Κι αυτό το καλοκαίρι
λάθος πόρτα κτύπησε
τόσα καλοκαίρια
δεν έβαλα μυαλό!

Μύρισε το χώμα
κι η ελπίδα μου ξεψύχησε
τόσα χρόνια τώρα
το ίδιο σκηνικό.

3 σχόλια:

  1. Περνάς δημιουργική περίοδο τζοκ!
    Πολύ ωραίο, κοντός στίχος και το ποίημα μαχαίρι καρφωμένο στο τραπέζι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο είναι!

    Όσο για το ίδιο σκηνικό, από μόνο του τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο. Πάλεψέ το.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν υπάρχει "καλύτερο". Ψέμα είναι, για να τρέχεις. Η Απάθεια είναι το καλύτερο. Σιγά μην κινούμε εμείς την Ιστορία!

    Λάο Τσε

    ΑπάντησηΔιαγραφή