Σε σκοτώνουν οι μέρες που περνούν
σε σκοτώνουν δεν σε αφήνουνε να ζήσεις
την ευτυχία με τα ακροδάχτυλα να αγγίξεις
οι ωραίες σου στιγμές σε προσπερνούν.
Σε σκοτώνουν οι δρόμοι κι οι γωνιές
σε σκοτώνουν το φεγγάρι με το αστέρι
τη στιγμή αυτή-που σου έπιανε το χέρι
θα απομείνουν πλέον στέρφες αγκαλιές.
Σε σκοτώνουν τα τραγούδια που ακούς
σε σκοτώνει η καρδιά καθώς κτυπάει
τα μπαράκια που μαζί της είχες πάει
τη χαρά σου σαν σφηνάκι θα ρουφούν.
Σε σκοτώνουν οι φίλοι κι οι γνωστοί
σε σκοτώνουν όταν γι' αυτή θα σε ρωτάνε
όλα γύρω σου για 'κείνη θα μιλάνε
μα δεν θα 'ναι πια το γέλιο της εκεί.
Σε σκοτώνουν οι ώρες καθώς σταλάζουν μοναξιά
σε σκοτώνει η ανυπόφορη σιωπή τους
όλα αυτά, που αυτή δεν θα 'ναι πια μαζί τους
θα φωνάζουν τη δική σου ερημιά.
Σε σκοτώνει η ανυποψίαστη στιγμή
σε σκοτώνει ο χειμώνας που θα φέρει
η κάθε ανάμνηση θα μοιάζει με μαχαίρι
που ακουμπάει σε μια ανεπούλωτη πληγή.
(στην "Α"... που έφυγε νωρίς!)
