Ένοχο Λα-Με δυο τσουβάλια ουρανό

Παραλληλισμοί-Νίκος Καββαδίας

Τρία πράματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.

Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ' όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.

Phil shoenfelt-A dialogue between soul and body

πηγή: artmaniac53
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ

"" ΨΥΧΗ:
Ω, πώς να αναστηθεί απ' αυτό το μπουντρούμι
μια ψυχή σκλαβωμένη με τόσους τρόπους;
Που στέκει όρθια, στητή,
πεδουκλωμένη με αμπάρες από κόκκαλα
και με χειροπέδες στα χέρια;
Εδώ πέρα, τυφλή από το ένα μάτι
κι εκεί πέρα, κουφή στο ένα αυτί από τα τύμπανα;
Μια κρεμασμένη ψυχή,
αιχμαλωτισμένη και χιλιοδεμένη
από νεύρα, αρτηρίες και φλέβες.
Βασανισμένη, πέρα απ' αυτά,
και καταδικασμένη να υπάρχει
μέσα σε ένα ματαιόδοξο κεφάλι
με δύο καρδιές.

ΣΩΜΑ:
Ω, ποιος θα με γλιτώσει από τα δεσμά
αυτής της τυραννικής ψυχής;
Που με διατηρεί ολόρθο, παλουκωμένο,
σαν να πρόκειται να πέσω στον δικό μου γκρεμό;
Και ζεσταίνει και κινεί τούτο το άχρηστο κορμί
(μα και ο πυρετός τα ίδια κάνει)
και θέλοντας να με διαολίσει
με κάνει να ζω, μόνο για να πεθάνω.
Ένα κορμί που ποτέ δεν μπορεί να ξαποστάσει
εφ' όσον τούτο το άρρωστο πνεύμα το έχει κυριεύσει.

ΨΥΧΗ:
Ποια μάγια με έχουν φυλακίσει έτσι,
να μαραζώνω μέσα στη συμφορά των άλλων,
όπου, όσο κι αν γκρινιάζω,
ξέρω ότι δεν μπορώ να νιώσω τον πόνο;
Και όλη η έννοια μου είναι να απασχολώ τον εαυτό μου
και για να το προστατέψω αυτό, καταστρέφομαι.
Εξαναγκάζομαι, όχι μόνο να ανέχομαι τις αρρώστειες,
αλλά -το χειρότερο- να τις βλέπω να θεραπεύονται!
Και ενώ είμαι στο τσακ για να αναχωρήσω,
πάλι με βρίσκω ναυαγό μέσα στην υγεία!

ΣΩΜΑ:
Κι όμως, το σώμα ποτέ δεν μπορεί να φτάσει
τις αρρώστειες που εσύ μου έχεις διδάξει,
που, για αρχή, εγκλωβίζουν την ελπίδα και φέρνουν δάκρυα,
και στη συνέχεια, τρόμο και κύματα φόβου.
Αλλά η μάστιγα της αγάπης ζεσταίνει
και κατατρώει το κρυμμένο έλκος του μίσους.
Η γλυκιά τρέλα της ευτυχίας σαστίζει και διαολίζει
την άλλη την τρέλα, αυτήν της θλίψης.
Αυτή είναι η γνώση που με οδηγεί και με μαθαίνει
και η μνήμη μου δεν σταματάει να μου το θυμίζει.
Ποιος άλλος, εκτός από την ψυχή,
θα είχε την ευφυΐα να με οικοδομήσει
για να χωρέσει μέσα μου την αμαρτία;
Έτσι οι αρχιτέκτονες τετραγωνίζουν και λαξεύουν
τα πράσινα δέντρα που φυτρώνουν στα δάση."
a poem of Andrew Marvel (1621-1678)

Η σιωπή είναι επώδυνη

Μίκης Θεοδωράκης-Edith Piaf-Les amants de teruel (Όμορφη πόλη)

πηγή: giorgihalk

Η κακοποίηση δεν είναι άθλημα

Μανόλης Λιδάκης-Εγώ με την αγάπη μάλωσα

πηγή: kirkh70

Πικρό συμπέρασμα...

Πάντα θα περιμένω το αύριο

με την ελπίδα της λύτρωσης

μιας λύτρωσης που ποτέ δεν θα νιώσω.

Πάντα θα νιώθω γερασμένος, ξοφλημένος

σαν του κατάδικου τη μοίρα

να περιμένω έναν ήλιο, που ποτέ δεν είδα

και ένα αύριο καλύτερο που ποτέ δεν θα υπάρξει.

Πάντα θα μένει η ανάγκη

και θα υπάρχει αυτό το κάτι

που θα με κάνει δυστυχισμένο.

Πάντα θα κοιτάζω την πραγματικότητα με γυμνό μάτι

και θα ξεγελάω τον εαυτό μου

πιστεύοντας ότι δεν βλέπω καλά.

Κι όλα αυτά γιατί

μας απαρνήθηκες ζωή..

Μας άφησες να υπάρχουμε

περιθωριακοί σε μιάν άκρη

χωρίς να ελπίζουμε κάτι...

Μίκης Θεοδωράκης-Το τραίνο φεύγει στις οκτώ

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Οποιος γνωρίζει τους άλλους, είναι μορφωμένος
κι όποιος γνωρίζει τον ευατό του...σοφός"

The doors-Riders on the storm-1971

Σταματήστε την καταστροφή

Δ.Γαλάνη-Γ.Σπανός-Λ.Παπαδόπουλος-Βροχή και σήμερα

"Τα γράμματα σου πάνε, Αγάπη μόνη,

βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου.

Τα γράμματα σου τάφοι, δεν τελειώνει

απάνω τους η λέξη του θανάτου..."

πηγή: flowerishmorning

Ανεμοδαρμένα ύψη...

Ανεμοδαρμένα ύψη στους χειμώνες της ψυχής
άραγε στις πεδιάδες θα μας σκέφτεται κανείς;
Αναντίρρητες απόψεις στο μυαλό σου κουβαλάς
αναπάντητα ερωτήματα σ' έχουν μάθει να ρωτάς.

Για όλα αυτά που καρτερούνε την υπέρτατη στιγμή
μια στιγμή που θα αξίζει την υπόλοιπη ζωή
που οι λύπες θα φαντάζουν κάδρα σε γερμένο τοίχο
και οι ενοχές σου θα απαγγέλλουν του θανάτου τους τον στίχο.

Που του ήλιου το ανηφόρι θα ακολουθήσουν οι καρδιές
το ξημέρωμα που σβήνει των ανθρώπων τις σκιές
καθώς οι τύψεις θα σιγήσουν στο λυπητερό τραγούδι
που θα λέει για ένα αγκάθι που δεν έγινε λουλούδι.

Ανεμοδαρμένα ύψη κάθε προσπάθειας που αποπνέει
έναν δίκαιο αγώνα, που είναι ο μόνος που δεν φταίει
που είναι 'κει για να αντικρίσει της ζωής σου τα κομμάτια
τα γεμάτα προσδοκίες των ονείρων σου τα μάτια.