Μεθυσμένα χρόνια,
ξέγνοιαστα παιδιά,
γέλια και χαρές
σε μια γειτονιά.
Αυθόρμητα λόγια,
χρώματα πολλά,
όνειρα που ευωδούσαν
σαν τα γιασεμιά.
Κόσμους που χαράσσει
μονοκοντυλιά,
του άδολου παιδιού
η αγνή καρδιά.
Φτωχικά ενθύμια,
που έμειναν να κοιτούν,
στου γυρισμού το δρόμο
να σ’ αναζητούν.
Στα άψυχα σώματα,
στις στάχτες της φωτιάς,
στις άπνοες ζωές μας,
στα ερείπια της καρδιάς.
