Φαίνεται πως δεν κάνω λάθος…
Πως όλ’ αρχίζουν και τελειώνουν εδώ!
Τη στιγμή που γεννιέται κι ανθίζει ένα πάθος
που η μοίρα σου τ’ όρισε να πεθάνεις γι’ αυτό.
«Ήρθε η στιγμή!» ―χρόνια το λες― μ’ αυτή σε ξεχνάει…
«Με υποκατάστατα εφήμερα δεν αξίζει να ζεις…»
Μια ελπίδα που φεύγει, μι’ άλλη γεννάει
στο γαϊτανάκι που σ’ έμπλεξαν, άκρη πια δε θα βρεις.
Γι αυτό κι εσύ, προσαρμόσου στο τώρα…
Τη νύχτα που σου ‘λαχε, καν’ την μέρα αν μπορείς…
Δεν υπάρχουνε μάγοι ―κι αν υπήρχαν― δε θα φέρνανε δώρα·
κι αν κοιτάξεις ψηλά… κάποιο άστρο θα δεις!
Πολύ καλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος μάς μπλέκει στο γαιτανάκι?
Η μοίρα,ο εαυτός μας, το μυαλό μας,οι περιστάσεις της ζωής?
Καταφύγιο,γαλήνη ο έναστρος ουρανός.
Έκλεισες ωραία,ελπίδα και αισιοδοξία.
καλό απόγευμα
Αισιοδοξία ο ρεαλισμός, ο συμβιβασμός;..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό πότε;