Είχες τον ήλιο αγκαλιά
στα μάτια το φεγγάρι
ήσουν το παλικάρι
της άνοιξης η ανασαιμιά.
Είχες του ανέμου την ορμή
της λευτεριάς το χάδι
του ήρωα το σημάδι
γιατί αγαπούσες την αυγή.
Και τώρα κείτεσαι νεκρός
και τ’ άψυχο κουφάρι
έχει για μαξιλάρι
την πίκρα και το στεναγμό.
Τώρα ποιος νοιάζεται γιατί
ποιο δέντρο, ποιο λιμάνι
να βρει η πληγή να γιάνει
να ξαποστάσει, να χαθεί.
Αχ! Να ’μουνα άγγελος κι εγώ
να σε καλωσορίσω
τη ζωή να πάρω πίσω
που μου χρωστάς και σου χρωστώ.
Μα ήταν της μοίρας μου γραφτό
να σε νεκροφιλήσω
τα νιάτα μας ν’ αφήσω
σ’ ένα λουλούδι ευωδιαστό.
