Χαρτογιακάδες

Χαρτογιακάδες μόλυναν

τον ψυχικό μου κόσμο.

Αντί γραβάτες φόραγαν

πολύχρωμες κυλόττες.

Και σαν μαϊμούδες κόμπαζαν

στο σάπιο τους κλωνάρι.

Τάχα για να τρομάξουνε

το «ανήμπορο» λιοντάρι.

Μια Πρωτομαγιά

Αφύλακτες διαβάσεις

Σαν αφύλακτες διαβάσεις

της ψυχής οι υπερβάσεις.

Κι όλο σφυρίζουνε τα τρένα

που περνούν χωρίς εσένα.

Ζωή μουντή πάνω σε ράγες

με πρέπει δίχως αφορμή

χωρίς του ταξιδιού το κρίμα

δεν έχει νόημα η ζωή!

Και τι απρόβλεπτο σου μένει

μια σιγουριά σε σένα ξένη...

Κι όλο θα ουρλιάζουν τα όνειρα σου

καθώς περνούν από μπροστά σου.

Σ’ αυτό το αύριο που θα ’ρθει

δώρο - στ’ αφιλόξενα σου πάθη

ένα λάθος που δεν πρέπει

να το κάνεις στο επιτρέπει!

Γι αυτό λοιπόν να μη διστάσεις

σαν τύχεις ποτέ σου και περάσεις

απ’ τις αφύλακτες διαβάσεις…

Το παλικάρι

Είχες τον ήλιο αγκαλιά

στα μάτια το φεγγάρι

ήσουν το παλικάρι

της άνοιξης η ανασαιμιά.

Είχες του ανέμου την ορμή

της λευτεριάς το χάδι

του ήρωα το σημάδι

γιατί αγαπούσες την αυγή.

Και τώρα κείτεσαι νεκρός

και τ’ άψυχο κουφάρι

έχει για μαξιλάρι

την πίκρα και το στεναγμό.

Τώρα ποιος νοιάζεται γιατί

ποιο δέντρο, ποιο λιμάνι

να βρει η πληγή να γιάνει

να ξαποστάσει, να χαθεί.

Αχ! Να ’μουνα άγγελος κι εγώ

να σε καλωσορίσω

τη ζωή να πάρω πίσω

που μου χρωστάς και σου χρωστώ.

Μα ήταν της μοίρας μου γραφτό

να σε νεκροφιλήσω

τα νιάτα μας ν’ αφήσω

σ’ ένα λουλούδι ευωδιαστό.