Αφιέρωμα στον Άκη Πάνου

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=i3Sz3mRd9vk#!

Πέρα από μεγάλος τραγουδοποιός
υπήρξε κι ένας μεγάλος "ποιητής του λαού"!

Δεν έχει τίποτα εδω...

Δεν έχει τίποτα εδώ να περιμένουμε

δε βρίσκει όραμα η καρδιά μας ν' αγαπήσει,

σαν τα απόδημα πουλιά πάντα θα φεύγουμε

μέχρι να βρούμε καλοκαίρι να μας ζήσει.

Δεν έχει ήλιο την αυγή του να χαζέψουμε,

να πούμε: «να!.. μια νέα μέρα ξεκινάει»,

να δουν τα μάτια και την ψυχή ν' αναθαρρέψουνε,

πως μπόρα ήταν… που πέρασε και πάει!

Προβολείς

Τόση λάμψη,

κι αν την αντέξουν τα μάτια μου!

Όσα τα καλοκαίρια,

τόσους χειμώνες θα φέρουν.

Όσο κι αν ερωτευτώ το σήμερα,

το αύριο τόσο απόμακρο θα 'ναι.

Το κεφάλι σκύβω,

την πλάτη γυρνώ και φεύγω.

Αρνούμαι τους προβολείς

όταν ανάβουν…

—και μόνο τ' ανάστημα

της σκιάς μου μακραίνουν—

Το μοίρασμα της ψυχής

Μοναδικές στιγμές υπάρχουν

κι όχι μοναδικές ζωές!

Που στο μυαλό τις κουβαλάς

να σου θυμίζουν,

τη μοναχικότητα της ψυχής.

Κι αν ο άνθρωπος

μ' άνθρωπο συνυπάρχει,

είναι γιατί οι μοναδικές στιγμές σπανίζουν,

μαζί με τις μοναδικές ψυχές.

Γι' αυτό συνέχισε να ζεις

μ' αυτά που δε μοιράζονται…

Κι αν απλόχερα δεν τα μοιράζεις,

είναι γιατί δεν έχεις βρει

τη μοναδική —αυτή— ψυχή,

που αμφότερα μαζί σου, θα τα μοιραστεί.

Γιάννης Παντελής - Μικρά καράβια

Κι αν δε σ' αγάπησα...

Αγαπάμε… και δε θ' αφήσω

να πάρουν τον ήλιο απ' τα μάτια μου,

τα καλοκαίρια μου να κάνουν ερημιά.

Κι ούτε θ' αφήσω της βροχής το σύννεφο

να καταστρέψει την πύρινη αγκαλιά.

Κι αν δε σ' αγάπησα, όσο το θες συμπαθάμε.

Είναι το αίμα που δε γίνεται νερό…

Είναι που κάποτε —τόσο πολύ— ταξίδεψα,

μες στου ονείρου το απέραντο κενό!

Μέθη

Ανοίγεις το παράθυρο,

κι η αύρα του ανοιξιάτικου δειλινού

γεμίζει την κάμαρα σου μ' αναμνήσεις.

Στολίζει μ' ενοχές τα μίζερα όνειρα σου

και σ' ακουμπά σ'  ό,τι ευαίσθητο σημείο

σου 'χει απομείνει.

Οσφραίνοντας -διάπλατα ανοίγοντας τα στήθη-

είναι σα να μην έχει αλλάξει τίποτα.

Σα να μην πέρασε μια μέρα!

Για μια στιγμή όλα ευφραίνονται

απ' το γλυκό κρασί της νοσταλγίας,

που σε κάνει να αισθάνεσαι παραπατώντας,

να πετάς στο διάβα σου ή να χορεύεις.

Κι όπως συμβαίνει με τις μεγάλες οινοποσίες,

γίνεσαι έρμαιο του πάθους σου ή του λάθους σου,

που κάθε επόμενο πρωινό σε πονοκεφαλιάζει!

Γιώργος Βουτσάς - Το σπίτι στην ανηφοριά

Καθώς περνά...

Κι έρχεται αμείλικτος

να σου πει, όσα δε θέλεις να παραδεχθείς.

Καθώς όλα τριγύρω αλλάζουν,

άψυχα κι έμψυχα.

Ψυχές που έρχονται και πάνε,

ζωές που παραλλάσσονται

μα κάτι κοινό έχουν που να θυμίζει το αρχέτυπο.

Φωτοτυπημένες ανθρώπινες στιγμές,

που καθώς συνεχώς αντιγράφονται

όλο και πλησιάζουν στο αδιευκρίνιστο.

Με την ψευδαίσθηση των νέων

"πως πάντα νέοι θα 'ναι,

κι όλα τ' αλλά γεννιούνται έτσι όπως τα γνώρισαν!"

Κι όταν βρεθείς στη μέση δυο γενεών

που εναλλάσσονται —τότε και μόνο τότε—

αντιλαμβάνεσαι τη σκληρή πραγματικότητα.

Είναι τότε, που θα πρέπει να σβήσεις

τα φώτα της ράμπας κι έναν ρόλο παρασκηνιακό

ν' αποδεχθείς, πίσω απ' την κουίντα.