Να ’ναι καλοκαίρι…
Κι ο χειμώνας να ’χει φωλιάσει μέσα σου.
Οι εποχές δε σε ρωτούν: "Να ’ρθούμε;"
Μήτε σκοτίζονται εσύ τι περιμένεις!
Της άνοιξης τα περιβόλια πίσω μένουνε
κι όλο ευωδιάζουν, του φθινοπώρου
οι κύκνειες λιακάδες.Μα οι μέρες περνούν σαν συστοιχία δέντρων
που ένα προς ένα, αποτινάσσουν τα φυλλώματα.
Και στο τέλος, φύλλα πεσμένα κι εμείς παρασυρόμαστε με τον πρώτο βοριά, στο άπειρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια καλησπέρα μελαγχολικέ φίλε, μετά από καιρό..
Τιποτα δε χανεται..απλα ανακυκλωνεται
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλη χρονια